#27 Harry cz.4 (ostatnia)

Drugi Dzień Świąt, wczesny ranek. Siedziałam sobie na łóżku z laptopem na kolanach i kubkiem kakao w ręku, gdy nagle usłyszałam huk, jakby coś uderzyło o szybę. Na szkle znajdował się biały i okrągły ślad od śniegu. Zaciekawiona podniosłam się. Na dole stał Styles i formował kolejną kulkę. Otworzyłam okno i wyjrzałam przez nie.
- Zejdziesz do mnie?! - krzyknął, gdy mnie zauważył.
- Po co?
- Zejdź! - Machnął na mnie ręką.
- Zaraz!
Zamknęłam okno, natomiast po chwili namysłu chwyciłam spod biurka małą torebkę, po czym zbiegłam na dół. Zarzuciłam na siebie kurtkę i wciągnęłam buty, a następnie wyszłam z domu.
Śnieg skrzypiał pod moimi stopami. Niepewnie podeszłam do Harrego stojącego tuż pod moim oknem. Uśmiechnął się na mój widok, niezdarnie poprawiając czapkę Mikołaja, która osunęła mu się na czoło. Musiał dopiero co ją założyć, bo przez okno jej nie zauważyłam. Moje serce stopniało, cokolwiek to znaczy. Zbliżył się do mnie powoli.
- [t.i.], ja... nigdy nie byłem dobrym mówcą, ale... Wesołych świąt.
Wyciągnął zza pleców średniej wielkości pudełeczko. Rozwiązałam wstążkę i otworzyłam je. W środku znajdował się okrągły flakonik perfum. Wyjęłam go i spsikałam sobie nadgarstek, po czym powąchałam go.
- Są piękne, dziękuję.
Przesunął koniuszkiem nosa po mojej szyi.
- Chciałbym je czuć na tobie...
Delikatnie pocałował moją skórę. Krew w moich żyłach zaczęła pulsować niemiłosiernie. Nieświadomie wydałam z siebie ciche westchnięcie.
- Harry, ja... też mam coś dla ciebie - powiedziałam, odsuwając się od niego na "bezpieczną" odległość.
Wyjęłam zza pleców torebkę i podałam mu ją.
- Jakiś czas temu... zupełnie przez przypadek usłyszałam, że najbardziej na świecie marzysz o trzech rzeczach...
- Taak... - zaśmiał się. - O Rolex'ie... - Wyjął z papierowej torebki pudełko z zegarkiem.
- Kiedyś będzie oryginalny. - Uśmiechnęłam się.
- Nie musiałaś...
- Chciałam.
- Potem był Rolls Royce, o ile się nie mylę - kontynuował, wyciągając mały, czarny samochodzik. - Jest uroczy - zaśmiał się, obejrzał go przez chwilę, po czym schował wszystko do torby i spojrzał na mnie.
- Pamiętasz, co było trzecie? - zapytałam, delikatnie się rumieniąc.
Ujął mój podbródek.
- Trzecia byłaś ty.
Spuściłam wzrok, przykrywając oczy wachlarzem rzęs.
- Więc jak? [t.i.] [t.n.], czy zechcesz spełnić wszystkie moje marzenia?
- Boję się...
- Czego?
- Że ze mną nie wytrzymasz.
- Ha, ha - zaśmiał się. - No z tym może być poważny problem.
Pacnęłam go w ramię.
- I co teraz? - zapytał, przyciągając mnie do siebie.
Powoli zarzuciłam mu ręce na szyję.
- Teraz? - Zakręciłam nosem okrąg w powietrzu. - Teraz chyba możemy już na legalu robić ble - zaśmiałam się, po czym nasze chłodne wargi się spotkały, co wcale nie zmieniło faktu, że był to jeden z najcieplejszych pocałunków, jakich zaznałam w życiu. Nie przeszkadzały w tym nawet mróz poranka i płatki śniegu padające wprost na nasze głowy.

Kto dodaje świątecznego imagina prawie miesiąc po świętach? Oczywiście Paulina. ;3 Trochę faktycznie nawaliłam z tym dodawaniem, ale jak widzę tableta, to mi się zwyczajnie odechciewa, a komputer jest u naprawy. :/ Za to z pisaniem się nie obijałam, bo na telefonie udało mi się coś tam 'naskrobać', a mianowicie czterostronnicowego Zayna i Harrego, który jak na razie ma stron 13. :) Prawdę powiedziawszy, naprawdę uwielbiam pisać, ale publikowanie mnie od jakiegoś czasu męczy. Może przez tę manię sprawdzania wszystkiego 263972 razy. :/ Cóż, trudno. Co do Impassivity, to napisałam tam w pasku gadżetów informację, że w weekend będzie rozdział, ale w dalszym ciągu go nie zaczęłam, więc nie wiem, jak to wyjdzie. Z góry przepraszam za ten brak chęci. Chyba już mnie nieco znużyła ta historia. ;/ No ale przecież nie zostawię jej takiej niedokończonej, kiedy mi jeden rozdział został. ;)
Kończąc, informuję, że jest to ostatni mój imagin na tym blogu, i zapraszam Was tutaj → <klik>. Liczę na Was. ;) A tutaj (gdy tylko komputer do mnie wróci) pojawi się krótki post podsumowujący. xxx