#38 Niall cz.4

Krążyłam nerwowo po swoim pokoju, zastanawiając się, jak zapobiec nadciągającej nieubłaganie katastrofie.

— Chwila, stop — powiedziałam sama do siebie, siadając na łóżku. — Spokojnie.

Nawet jeśli... tak czysto hipotetycznie... Horan wyjaśni sobie sytuację z Joanne... to jeszcze nie jest takie złe...

"Do cholery, przecież ja nie mam z tym nic wspólnego.

Chyba jednak mam, skoro po rozmowie ze mną zdecydował się z nią pogadać.

Cokolwiek by się nie stało... przyjaźń jest najważniejsza".

Opadłam na łóżko, gdy nagle z dołu dało się słyszeć kołatanie do drzwi. Nie ruszyłam się, ale po chwili zmusił mnie do tego krzyk mamy:

— Leslie, Joanne do ciebie!

Podniosłam się i z duszą na ramieniu zeszłam na dół. Zastałam dziewczynę z niewyraźnym wyrazem twarzy. Na mój widok uśmiechnęła się blado. Weszłyśmy na górę, prawie się do siebie nie odzywając.

— Coś się stało? — zapytałam, spodziewając się najgorszego.

— Sama nie wiem. — Potarła twarz dłońmi. — Niall do mnie napisał, prosząc o spotkanie. Zgodziłam się i...

— I co?

— Nie wiem, dziwny jakiś był. Powiedział mi, że jestem super i chciałby, żebym nadal została jego przyjaciółką. Tak jakby chciał, żebym nie robiła sobie nadziei. A ja przecież nigdy żadnych nie miałam. Podoba mi się, ale nigdy nie spodziewałam się czegoś więcej... to było dziwne. Nie wiem, chciał mnie dobić? A może ma kogoś na oku? Może nawet ciebie?

Nagle zrobiło mi się potwornie gorąco. Miałam wrażenie, że moje policzki trawi żywy ogień.

— Zgłupiałaś? Skąd ten pomysł?

— Dlaczego się zrobiłaś czerwona? Gołym okiem widać, jak cię ostatnio obserwuje. W sumie najpierw widziałam to w piątek na długiej przerwie, potem w sobotę...

— Dlatego się upiłaś?

Wzruszyła ramionami.

— Wiesz, po tylu miesiącach już mi w sumie wszystko jedno. Jestem realistką. Jeżeli też coś do niego czujesz... — Po raz kolejny jej barki uniosły się do góry, by następnie opaść. Nie wiedziałam, czy wyraża to zrezygnowanie, czy to, że przestała się już tym wszystkim przejmować i to mnie martwiło.
— Chodźmy gdzieś — ożywiła się nagle.
— Co proponujesz?
— Kino, ponoć ten nowy thriller z Cooperem jest dobry.

Wybaczcie mi to opowiadanie... Robią się flaki z olejem. Za długo piszę tę historię. Gdyby mi się udało napisać ją w tydzień-dwa, by tak nie było, a teraz jestem już trochę zmęczona ciągnięciem tego. :/
Chyba potrzebuję odpocząć od tego opowiadania, dlatego następny prawdopodobnie będzie Louis. ☻
Udało mi się naskrobać tego posta tylko dlatego, że jutro w ramach zajęć integracyjnych jedziemy z klasą na paintball, co mnie trochę przeraża. :o
Anyway, mam nadzieję, że przeżyjecie jakoś do piątku (i ja też).