#28 Już prawie świątecznie - ☃❄ Harry ❄☃

Te bałwanki i śnieżynki może nie bardzo pasują, bo nie wiem, jak u Was, ale u mnie śniegu nie ma ani grama. Żyć się odechciewa. :'( Cóż, przynajmniej na blogu sobie trochę ochłodzimy atmosferę. ^^

A co do tego posta, to od razu uprzedzam, że nie jest on kontynuacją poprzedniego, chociaż z tamtym opowiadaniem ma wiele wspólnego…

Cóż, nie powiem Wam teraz, o co chodzi. Po prostu potraktujcie ten post jako osobny imagin (czy też one shota, bo chyba tak też się to nazywa ;3). No i miłego czytania!. :*

Siedziałam właśnie z Harrym w kawiarni londyńskiej galerii, odpoczywając po zakupach i popijając gorącą czekoladę z czerwonego kubka.

- A ja dalej nie wiem, co ci kupić… No podpowiedz coś… - jęknęłam.

- Już ci mówiłem, że ty jesteś dla mnie najlepszym prezentem - odparł.

- Przestań się wygłupiać. Za pół tygodnia są święta, a ja nic dla ciebie nie mam, podczas gdy ty od dwóch tygodni się chwalisz, że coś mi już kupiłeś.

- Ale ja nic nie chcę! Ty mi wystarczysz.

- Harry!

- No okej. Co powiesz na klasyk? Zwykły perfum.

- Perfum dostaniesz od Gemmy - palnęłam, zanim zdążyłam pomyśleć. - Boże, nic nie wiesz - upomniałam szatyna, a ten zaczął się śmiać.

- Mam pomysł - odezwał się po chwili. - Kup mi dużego misia i spryskaj go swoimi perfumami, żebym miał się do czego przytulać w nocy, jak cię nie ma.

- Współczuję tej maskotce, jeżeli będziesz ją męczył tak, jak mnie, gdy ostatnio u ciebie byłam - zaśmiałam się, a następnie posłałam mu buziaczka.

- To jakaś aluzja? - zapytał.

- Gdzieżbym śmiała robić ci aluzje, Panie Idealny.

- Wyczuwam sarkazm…

- Zero sarkazmu - odparłam.

Nagle zobaczyłam, jak po raz kolejny wzrok szatyna wędruje gdzieś za moje plecy. Odwróciłam się i zobaczyłam grupkę mężczyzn.

- Harry, kochanie. Ty na pewno jesteś zdrowy? - zapytałam z teatralną troską. - Ostatnio ciągle się za facetami oglądasz.

- Co? Ja? - odparł, jakby zamyślony. - Sęk w tym, skarbie, że ci mężczyźni są jak najbardziej zdrowi i za tobą się oglądają.

- Ha, ha - zaśmiałam się. - Raczej chyba geje za tobą.

- Nie sądzę.

- A ja tak. Myślę, że prędzej gej obejrzy się za tobą niż facet hetero za mną - odparłam, rozbawiona całą tą sytuacją.

- Taak…? To spójrz na tego chłopaka.

Popatrzyłam we wskazanym przez wzrok Hazzy kierunku.

- No i co?

- Do ciebie czy do mnie się ślini?

Blondyn puścił do mnie oko. Rzuciłam mu uśmiech i odwróciłam się.

- Oj, tam. Wyjątek od reguły. Żadna ze mnie Wenus, żeby się mężczyźni oglądali.

- Żartujesz? Prawda, kochanie? Powiedz, że tak - zaśmiał się.

- Nie.

- A nie pomyślałaś nigdy, że gdyby twój wygląd nie podniecał mężczyzn, nie zwróciłbym na ciebie uwagi? - zapytał, a ja przez chwilę to trawiłam.

- To było puste, wiesz? - stwierdziłam, lekko poirytowana.

- To było prawdziwe - oznajmił. - Kocham cię za to, jaka jesteś, ale to, dlaczego zacząłem się o ciebie starać, niewiele ma wspólnego z twoim wspaniałym wnętrzem.

- Aha! Czyli jak już będę stara i brzydka, jak mi wyjdzie celulit i się pomarszczę i w ogóle, przestanę cię pociągać, to mnie zostawisz! Dobrze wiedzieć! Naprawdę, cenna wiedza! - fuknęłam.

- Kochanie, nie denerwuj się, bo złość piękności szkodzi. - Podszedł do mnie i przyklęknął, łapiąc moje dłonie. - Spodobałaś mi się, dlatego zwróciłem na ciebie uwagę i zacząłem się o ciebie starać, lecz ty mnie nie chciałaś. Pół roku o ciebie walczyłem i nawet nie zauważyłem, jak stało się to moją obsesją, a wtedy zrozumiałem, że jesteś dla mnie kimś wyjątkowym. Do dzisiaj nie wiem, dlaczego mi zaufałaś, a tym samym uczyniłaś najszczęśliwszym facetem na ziemi. Był Drugi Dzień Świąt, pamiętasz? - Skinęłam głową, przełykając łzy. - Może to ta osławiona Magia Świąt? Nie wiem. W święta zostaliśmy parą, więc nie kłóćmy się teraz, cztery dni przed naszą pierwszą rocznicą, bo moje serce nie zniosłoby, gdybyśmy się rozstali.

Po raz kolejny połknęłam łzy i wzięłam trzy głębokie wdechy, po czym stwierdziłam:

- Bujasz.

- Że co proszę?

- No tak! - żachnęłam się. - Znowu mnie bajerujesz, a ja znowu ci wierzę jak idiotka, bo cię kocham! Przestań mi wciskać ten romantyczny kit, bo za chwilę znowu się rozbeczę jak dziecko, a wiesz, że tego nienawidzę!

Przetarłam wilgotne oczy, a wtedy on zaśmiał się z mojej przekory.

Nagle podszedł do nas miły, wysoki pan, cały ubrany na czerwono, z białą brodą oraz dużym worem i zapytał nienaturalnie niskim głosem:

- Jakiś problem?

- Tak - odparł Harry, wstając z kolan. - Ta pani mi nie wierzy, że ją kocham najbardziej na świecie

Starszy mężczyzna dosiadł się do nas i patrząc na mnie, poklepał się po udzie.

- Nie powiedziałam, że ci nie wierzę - sarknęłam w stronę Hazzy.

- Nie, wcale. Dałaś mi tylko do zrozumienia, że chciałabyś mi nie wierzyć. Może rózga cię z tego wyleczy - dodał z cwaniackim uśmieszkiem.

Zrezygnowana zajęłam miejsce na kolanach Mikołaja.

- No i dlaczego nie chcesz wierzyć temu chłopczykowi, dziewczynko? - zapytał.

- Bo ten chłopczyk lubi wciskać kity - stwierdziłam.

- Popatrz na niego - powiedział mi na ucho. - Brzydki nie jest.

- I co w związku z tym?

- Nie wygląda na desperata. Nie byłoby go przy tobie, dziewczynko, gdyby nie kochał cię najbardziej na świecie. Już dawno znalazłby sobie inną.

- To mnie Mikołaj pocieszył! - parsknęłam.

- Zawsze do usług - odparł, po czym wyjął ze swojego wora lizaka i podał go mi.

Wstałam z jego kolan, a wtedy podniósł się i krzyknął do nas na odchodne:

- No, to kochajcie się i rozmnażajcie, bo z tym przyrostem naturalnym ostatnio u nas naprawdę kiepsko!

Roześmialiśmy się, po czym Hazz ujął moją twarz w dłonie.

- To teraz mi wierzysz?

Pokręciłam nosem.

- Nigdy nie powiedziałam, że ci nie wierzę.

Przewrócił oczami.

- To teraz chcesz mi wierzyć?

Nasze twarze były tak blisko, że mogłam wyraźnie dostrzec głębię jego oczu. Otworzyłam usta.

- Chcę… - odparłam, przejeżdżając koniuszkiem języka po górnej wardze, i uśmiechnęłam się. Doskonale wiedziałam, jak to na niego działa. - …żebyś mnie pocałował.

- To się da załatwić - wyszeptał, a już pół sekundy później jego wargi zetknęły się z moimi, wywołując falę motylich skrzydeł trzepoczących mile w brzuchu. Wtedy zrozumiałam.

Święty Mikołaju, najlepszy prezent, jaki możesz mi sprawić, to sprawienie, żebym zawsze była tak zakochana, jak teraz.

I jak Wam się podoba? Powiem szczerze, że mi nawet tak. Inspirowane życiem. ;3

Ten post jest zaplanowany i w momencie, kiedy to piszę, zegar wskazuje 01:01, tak więc "blogowa doba" liczona wg czasu Greenwich się skończyła przed minutą. Do czego zmierzam? A no do tego, że właśnie wyzerowały mi się statystyki i przed chwilą został pobity kolejny rekord wyświetleń - 622 i... Wow. *.* Przyznam szczerze, że w życiu nie spodziewałabym się takiego wyniku, dlatego jest on dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Ostatnio przechodzicie samych siebie. :* Ponad 1400 wyświetleń w ciągu trzech dni jeszcze nie było. ♥.♥ Więc chyba mogę mieć teraz do Was prośbę, skoro wchodzicie tutaj tak często?

7 komentarzy - zrobicie mi prezent na święta? ;)

PS. A życzeń Wam jeszcze nie składam. Będą jutro. ♥