#29 Liam

No i nie zrobiliście mi prezentu, bo Święta się już kończą. ;-; Cóż, trudno. Jakoś przeżyję. Przykro mi tylko, że jest Was tak dużo, a jednocześnie tak mało... Widzę te 400-700 wyświetleń dziennie, to się uśmiecham, ale za to na Gmailu pusto... Komentarzy nie ma. ;-; Miło mi, że posty, które dodaję, w kilka godzin zdobywają po 80 wyświetleń, podczas gdy kiedyś było ich dosłownie kilkanaście, ale bez komentarzy... :'(
Okej, kończę to marudzenie i przechodzę do pozytywów, a jeden z nich jest taki, że wreszcie wykrzesałam z siebie Liama. I wierzcie mi, że ten pomysł mnie jakieś dobre 10 miesięcy męczy, ale chyba dopiero teraz do niego dojrzałam. Jedyny problem polega na tym, że mam początek i koniec i nie wiem, czy nie zakończę publikowania tej historii na tym etapie, bo głupio tak pisać, nie mając pomysłu na "środek". Chyba że Wy macie jakieś pomysły. Jestem otwarta na propozycje. ;)
No i komentujcie. Proszę. ;-;

Stałem ze spuszczoną głową, lecz wcale nie byłem zawstydzony czy zażenowany; ukrywałem tylko delikatny uśmieszek, jaki zawsze gościł na mojej twarzy podczas odczytywania kolejnych wyroków. Scenariusz był zawsze taki sam: albo zawiasy, albo grzywna. Nigdy jeszcze mnie nie wsadzili, mimo że chyba już dziesiąty raz stałem w tej samej ławie, w tym samym sądzie. Zawsze za to samo - pobicie.

- Sąd Okręgowy... [bla, bla, bla,]... po rozpoznaniu sprawy Liama Jamesa Payne'a uznaje go za winnego dokonania... [bla, bla, bla]... uwzględniając jego poprzednią karalność, skazuje go na karę 2 lat pozbawienia wolności w zawieszeniu na okres lat trzech oraz 250 godzin prac społecznych w Domu Dziecka przy ulicy…

Dalej nie słuchałem.

Że co? Ja w jakimś Domu Dziecka?! Jeszcze czego!

* * *

- Nie pierdol, że nic się nie da zrobić! - wydarłem się na swojego prawnika w jego kancelarii.

- Możemy się tylko odwołać - odparł przestraszony - ale dopiero za dwa tygodnie. A pierwsze zajęcia w tym ośrodku ma pan już jutro...

- Gdzieś to mam! Co mi zrobią? - prychnąłem.

- Mogą pana wsadzić, jeśli się pan nie stawi - bąknął, spuszczając wzrok.

- Kurwa, jaja sobie robisz! - Uderzyłem pięścią w biurko, aż przestraszony prawnik podskoczył.

- N-nie... - wyjąkał, pocierając chusteczką czoło.

Uśmiechnąłem się złowieszczo.

- Wiesz, co mogę zrobić? - zapytałem. - Wiesz, dlaczego siedzisz tu, przy tym biurku? Wiesz, do cholery, że gdybym tylko chciał, już dawno bym cię zniszczył?!

- Wiem, ale...

- Pójdę na te pierdolone zajęcia. Masz tydzień na odkręcenie tego.

Wyszedłem z jego biura, trzaskając drzwiami.

Zaśmiałem się głośno. Będzie ciekawie...

* * *

Pchnąłem drzwi, wchodząc do środka niskiego, jednopiętrowego budynku, którego ściany na zewnątrz i w środku pomalowane były na kolor zielony, którego szczerze nienawidziłem. Nie pytajcie dlaczego. Po prostu.

Sam się dziwiłem swojej dobroduszności. Już dawno mogłem wypierdolić McPhersona na zbity pysk, a teraz się dla niego poświęcam. Jestem dobrym człowiekiem.

.

.

.

Tak, ja też parsknąłem śmiechem. Bardzo jestem dobrym człowiekiem. Do tego uczciwie zarabiającym biznesmenem prowadzącym bar ze striptizem. Zaraz się posikam.

Pchnąłem pierwsze drzwi na prawo, wchodząc do dużego, zielonego (co za zaskoczenie!) pomieszczenia. I wtedy chyba po raz pierwszy w życiu się zmieszałem. Nagle zostało wlepionych we mnie kilkanaście par malutkich oczu. Z tej kłopotliwej sytuacji na szczęście wybawiła mnie pewna sympatyczna blondynka. Mówiąc „sympatyczna”, domyślacie się chyba, że nie chodziło mi o jej wspaniałe wnętrze?

- Pan Payne? - zapytała drżącym delikatnie głosem.

Dla ciebie, mała, mogę być nawet Jamesem Bondem.

- Tak.

Nagle podeszła do nas pewna szatynka o ufnym, choć w tamtym momencie nieco przerażonym, spojrzeniu intensywnie zielonych oczu. Na nogach miała zwykłe, pastelowe baleriny. Jej sukienka była w kolorze mdłego różu, niewiele ciała odsłaniała. Na ramionach miała niebieski sweterek. Jakby tym strojem próbowała zasłonić wszystko, co najlepsze. W te półtora sekundy zdążyłem zauważyć, że jej nogi były całkiem, całkiem, biust kusił kształtami, a długie, gęste włosy w kolorze miedzi swobodnie spływały na jej ramiona.

- [t.i.], zajmiesz się panem? - zapytała blondynka, znikając z naszego pola widzenia.

Spojrzałem na szatynkę, która w tamtym momencie zaczęła nerwowo wyłamywać palce.

- Jestem [t.i.] [t.n.] - przedstawiła się. I nie wiem, za co Bóg mnie karze twoją obecnością, odczytałem z jej miny. - Kieruję tym ośrodkiem. Działa on 24/7, bo przecież dziećmi zawsze trzeba się zająć, ale pan nie musi być tutaj od rana do nocy. Proszę tylko zgłaszać się do Scarlett czy do mnie, żebyśmy mogły wpisać liczbę godzin, jaką pan u nas spędził, w kartę, którą wyślemy do sądu.

- Jasne - odparłem. - Więc co miałbym robić?

- Głównie opieki będą wymagać przedszkolaki bądź jeszcze mniejsze dzieciaki.

- Aha.

- A. I proponuję zdjąć kolczyki, bo dzieci lubią... ciągnąć, a krwi nie chcemy - dodała, lekko się uśmiechając.

- Oczywiście - odparłem, po czym pozbyłem się biżuterii.

Od razu poczułem się… jakoś inaczej. Lżej. Całe to miejsce było… jak z innego świata. Ze świata dobra, którego ja tak cholernie starałem się unikać…

PS. I dziękuję wszystkim za życzenia. :***