#26 Zayn cz.4

Gdy się ocknęłam, towarzyszył mi ten sam rozdzierający ból, co wcześniej. Chciałam potrzeć skronie, lecz wtedy zorientowałam się, że moje ręce i nogi są skrępowane. Byłam przywiązana liną do krzesła. Jęknęłam z bólu. Nagle z cienia wyłoniła się męska sylwetka. Próbowałam rozerwać krępujące moje ciało pęta, ale z marnym skutkiem. Oprawca tylko się zaśmiał, przeczesując palcami swoje gęste kasztanowe włosy. Chwycił krzesło podobne do tego, na którym byłam przywiązana. Postawił je naprzeciwko mnie i usiadł na nim, podpierając przedramiona o oparcie.

- Czego ty ode mnie chcesz? - zapytałam, otępiona bólem.

- Poznajesz mnie?

Wytężyłam zmysły.

- Byłeś u mnie w nocy...

- A wcześniej?

Po raz kolejny na niego spojrzałam.

- Nie wiem... - jęknęłam. - Nie pamiętam...

- Jaka szkoda...

Wyciągnął z kieszeni plik zdjęć i zaczął je rzucać na podłogę przede mną.

- A to pamiętasz?... A może to?... Albo to?...

Przyjrzałam się fotografiom. Wszystkie przedstawiały mnie. Albo na koncertach w operze, albo podczas podpisywania autografów, albo gdy odbierałam jakieś nagrody. Jedno zdjęcie przedstawiało mnie i Jego razem. Spojrzałam na niego i nagle jego twarz wydała mi się bardzo znajoma. Teraz zrozumiałam. Dręczył mnie pospolity psychofan.

- Czego ty ode mnie chcesz? - zapytałam. - Rozwiąż mnie!

- W porządku. Rozwiążę cię pod warunkiem, że zostaniesz ze mną. Nie wrócisz do Niego.

- Co?!

- To, co słyszysz - powiedział nader łagodnie. - Kocham cię, [t.i.]. Dam ci wszystko, tylko zgódź się być moja.

- Co?! Nigdy! - krzyczałam, szamocząc się. - Wypuść mnie! Nie chcę cię!

Podszedł do mnie i uderzył w twarz, po czym chwycił mnie za włosy.

- Nie będziesz tak do mnie mówić, kochanie, bo zrobię ci krzywdę, a tego nie chcę. Więc nie zmuszaj mnie do tego.

- Jesteś chory - syknęłam.

Puścił moje włosy.

- Jeśli tak, to tylko przez ciebie, skarbie.

Nie wiem, jak długo już siedziałam tak skrępowana na krześle w jego piwnicy. Godziny mijały i mijały... Może dni? Straciłam już nadzieję, że ktokolwiek kiedykolwiek mnie znajdzie. Moje skrępowane nadgarstki nie pozwalały liczyć nawet na ratunek, jaki mogła mi przynieść bransoletka. Regularnie na mojej twarzy pojawiały się nowe guzy i siniaki. Raz nawet uderzył mnie tak mocno, że całe krzesło się przewróciło. Wtedy prawdopodobnie złamałam sobie bark, ale nie mogłam stwierdzić tego na 100%.

Znowu przyszedł. Znowu zadał to samo pytanie. Potrząsnęłam tylko głową, bo nie miałam siły nawet na odpowiedzenie. Moja koszula była cała zakrwawiona, twarz posiniaczona.

- Zmuszasz mnie do rzeczy, których nie chcę - powiedział. - Dlaczego mi to robisz? Kocham cię i nienawidzę cię krzywdzić.

- Wypuść mnie... Błagam...

- Tłumaczyłem już, że to niemożliwe, kochanie.

Zbliżył się do mnie, a wtedy ja spięłam wszystkie mięśnie, szykując się do kolejnego uderzenia. Zdziwiłam się, gdy go nie poczułam. Zamiast tego zaczął rozpinać kolejne guziki mojej koszuli. Zamknęłam oczy, wypuszczając spod powiek łzy.

- Dam ci wszystko - mówił, całując moją nagą skórę. - Tylko się zgódź.

- Dobrze... - To wszystko... nadmiar cierpień, bólu... złamało mnie. Nie miałam siły już mu się opierać.

- Co powiedziałaś?

- Ok. Zgadzam się - wychrypiałam.

Jego ręce zaczęły powoli rozwiązywać linę.

- Możesz wstać – szepnął po chwili.

Podniosłam się z krzesła, lecz nagle straciłam równowagę i zachwiałam się. Upadłabym, gdyby mnie nie chwycił. Czułam się taka bezsilna. Nie byłam w stanie ustać, a co dopiero iść.

Wziął mnie na ręce i zaczął nieść. W pewnym sensie poczułam ulgę. Przynajmniej fizycznie, bo psychicznie byłam jeszcze bardziej rozbita. Czułam się jak zwyczajny tchórz, więzień wojenny, który złamał się pod wpływem tortur.

Zaniósł mnie do kuchni i posadził na krześle, a wtedy z całej siły ścisnęłam przywieszkę – moją jedyną nadzieję. Zaczął powoli opatrzać wszystkie moje rany, a było ich naprawdę sporo. Moje oczy praktycznie cały czas były przymknięte, a spod powiek płynęły łzy. Ścierał je dłońmi, co sprawiało jeszcze większy ich potok.

- Nie płacz. Już będzie dobrze.

- Zrobiłeś mi krzywdę, to boli… – próbowałam podziałać na jego sumienie.

- Zmusiłaś mnie do tego – odparł spokojnie.

- Dziewczyny wolą kwiaty, a nie zimne piwnice i bicie – wyszeptałam, ostrożnie spoglądając na jego twarz.

- Może. Tak przynajmniej było oryginalnie.

- Skrzywdziłeś mnie – powtórzyłam. – I dalej krzywdzisz. Nie chcę tu być.

- To naucz się chcieć – burknął. – Bo zostaniesz tu na zawsze.

Zwiesiłam głowę, gdy nagle usłyszeliśmy czyjeś kroki w korytarzu. Wtedy bez chwili namysłu pociągnął mnie za włosy, zmuszając do wstania i przyciągnął do siebie tyłem, przykładając chwycony z blatu kuchennego nóż do mojego gardła.

Zaczęłam oddychać szybciej z przerażenia. I wtedy nagle do pomieszczenia wkroczył brunet z pistoletem w dłoni - Zayn.

<~>

Stałem tak, celując w niego pistoletem, co równało się z tym, że kierowałem go w stronę [t.i.]. Serce rozdzierało mi się na ten widok. Przykładał nóż do jej gardła.
Cholera... popatrzyłem na ten chłodny kawałek metalu z zacięciem. To moje usta powinny dotykać jej szyi. To moje palce powinny delikatnie sunąć wzdłuż kosmyków jej włosów. Jego obleśne paluchy nie miały prawa Jej dotykać. Skrzywdził ją. Jej twarz była cała posiniaczona, wargi i brwi porozcinane. Boże, dałbym wszystko, żeby być na jej miejscu!

I wtedy dotarło do mnie, że ją kocham. Tak po prostu. Oddałbym życie, tylko żeby była szczęśliwa. Jeżeli nie ze mną, to sama bądź z kimkolwiek innym. Gdybym tak mógł... jednym dotknięciem zabrać od niej cały ten ból, wtedy naprawdę poczułbym się szczęśliwy.

- Rzuć to - syknął ten sukinsyn, który miał czelność jej dotykać.

- Zayn, uciekaj! - krzyknęła [t.i.], a wtedy on mocniej pociągnął ją za włosy. Po jej policzkach płynęły łzy.

Posłusznie puściłem pistolet.

Spóźnione, ale szczere: Wesołych Mikołajek! :*
Wiem, że ta część nie jest najlepsza, ale trudno. Zrobiłam, co mogłam. Następną kończymy. ☺

5 obserwatorów = 5 komentarzy - zrobicie to dla mnie? :)

PS. Do dziewczyn, które mają bloga. Czy tylko ja mam w "SPAMIE" kilkadziesiąt jakichś bezsensownych komentarzy po angielsku z jakimiś dziwnymi linkami?? 'o'