#24 Harry cz.4

Poprzednia część podobała Wam się chyba bardziej niż mi. Lmao. :D I w sumie fajnie. Dobrze, że nie odwrotnie. ;3 Z tej też jakoś... nie jestem wybitnie zadowolona, chociaż starałam się, żeby wyszła jak najlepiej. :***

Okay, zapewne spodziewaliście się przy tej części magicznego dopisku: +18. Ale go nie będzie. :p Powtórzę się, ale takich scen pisać nie umiem i nie lubię. Przez pół roku mojego blogowania pojawiły się dwie i myślę, że za wiele ich tu nie zobaczycie, chociaż kto wie... Może kiedyś. Jak będzie okazja. :) I bardzo proszę, bez zabijania! Ani mnie, ani siebie. x)

I wtedy poczułam blokadę. Nie potrafiłam znieść myśli, że za chwilę zobaczy moje szpetne ciało w całej okazałości.

– Harry, nie. Poczekaj. – Położyłam mu dłonie na torsie i odepchnęłam go delikatnie. Jego ręce wysunęły się spod mojej koszulki, a ja starannie ją naciągnęłam, nie chcąc, żeby widział choć skrawek mojej skóry. Następnie spuściłam głowę speszona, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Włosy opadły mi na twarz, zasłaniając ją prawie w całości.

Delikatnie, odgarnął mi je, zakładając za ucho. Spodziewałam się, że zapyta, o co chodzi, czy coś w tym stylu; że będzie zdziwiony albo zaskoczony, ale on ujął mój podbródek, zmuszając mnie do spojrzenia sobie w twarz, i zadał tylko jedno, krótkie pytanie:

– Dlaczego się mnie wstydzisz?

Trafił w samo sedno. Jakiś niewidzialny sztylet w tamtym momencie przebił moje serce. Tak bardzo starałam się nie płakać. Chciałam coś skłamać, ale czułam, że nawet to mnie nie uratuje.

– Harry, ja jestem brzydka… pod spodem – wyznałam z rozbrajającą szczerością.

Nie chciałam płakać, ale przezroczyste łzy same wypełniły moje oczy. Wytarłam je wierzchem dłoni.

– Co ty mówisz, Shelby? – spytał, wyraźnie zaskoczony. – Jesteś piękna. Cała.

Na dowód podwinęłam materiał spódniczki z uda i pokazałam mu jego wnętrze pokryte wciąż widocznymi kreskami blizn po rozstępach.

– Cięłaś się? – spytał poważnie.

– N-nie… – wyjąkałam, krztusząc się własnymi łzami.

Przynajmniej nie tam, powinnam dodać, ale zabrakło mi sił na kolejne tłumaczenia.

Odsłoniłam brzuch, na którym również znajdowały się podobne linie.

– Problemy ze skórą? – spytał.

– Można tak powiedzieć – odparłam. – Jestem po prostu szpetna.

– Nie pozwalam ci tak mówić, Shelby. Nie pozwalam, słyszysz? Może zabrzmi to teraz jak kiepski, tani podryw, ale dla mnie jesteś piękna. Najpiękniejsza. Nie mówię tego dlatego że chcę ci sprawić przyjemność czy żeby zyskać w twoich oczach. Taka jest prawda. Tak czuję. Wiem, że to szybko, ale nie potrafię nad tym zapanować. Zwariowałem. Gdy nie ma cię przy mnie choćby piętnaście minut, szaleję. Codziennie w nocy tęsknię za twoim zapachem, za twoim ciepłem. Myślę, co robisz. Czy nie jest ci czasem smutno, bo z chęcią wziąłbym wszystko twoje smutki na siebie. Kocham cię.

Ścisk w moim sercu jeszcze bardziej się zacieśnił. Rozpłakałam się na dobre.

– Nie płacz, proszę – powiedział, ścierając ostrożnie dłońmi moje łzy. – Nie z mojego powodu, bo to boli.

– Harry, ja też cię kocham – wyznałam. To samo wypłynęło, rozsądek nie zdążył jeszcze tego przeanalizować. Prosto z serca. Wtedy już nie byłam w stanie zapanować nad potokiem słów, które same zaczęły wydobywać się z moich ust, łącząc się w nieskładne zdania: – Kocham cię, ale wiem, że to niczego nie zmieni… Ty wyjedziesz… ja zostanę tutaj… sama… Dałeś mi tyle szczęścia… Spędziliśmy razem wiele cudownych chwil… Ale to właśnie pięknymi wspomnieniami żywi się samotność… A ja tak bardzo nie chcę… zostać sama… A ty mnie zapomnisz, na pewno… Co ja cię będę obchodzić wśród tych wszystkich dziewczyn, które widujesz na co dzień?… Zwłaszcza, że jestem histeryczką i właśnie to udowadniam… Użalam się nad sobą, a przecież ciebie… – Coraz trudniej było mi zapanować nad łzami. – to nie obchodzi… Dlaczego w ogóle by miało?… Dlaczego mi to robisz? Ja cię kocham. Ranisz mnie.

W uwadze i skupieniu wysłuchał wszystkiego, co miałam do powiedzenia, i nie odezwał się ani słowem nawet gdy odepchnęłam go, torując sobie drogę, i zeskoczyłam z blatu, idąc prosto do swojej sypialni. Zastąpił mi drogę i przytulił mocno. Pozwoliłam sobą zakołysać kojąco. Tego właśnie potrzebowałam – schować się w jego ramionach przed całym światem; zapomnieć o wszystkim.

To było tak cholernie egoistyczne. Zależało mi na jego szczęściu, ale nie chciałam jego szczęścia beze mnie. Chrzanić tę pierdoloną zemstę. Kiedyś się dowie, ale teraz chcę mieć go tu, blisko. Trzymać go przy sobie tylko dla siebie. Nawet jeśli to wszystko było jednym wielkim kłamstwem, żartem z Jego strony. Wtedy właśnie miłość zadrwiła sobie ze mnie. Pokochałam kogoś, kogo nie miałam prawa kochać. I zamiast słodkiej zemsty czekały mnie tylko ból, cierpienie i tęsknota.

Tu się nie rozpiszę. Dziękuję za wszystkie milutkie komentarze i jak zwykle liczę na Wasze opinie. ;) A kolejna część... Powiedzmy, że jej dodanie zależy od Was. :)