#24 Harry cz.3

No okej... Bardzo niedobra jestem, że nie dodałam w weekend, wiem. ;>>> I nie chodzi nawet o to, że część nie była gotowa, bo przecież to opowiadanie mam już w całości. W grę wchodzi... moje lenistwo, bo przed dodaniem przecież trzeba poprawić błędy, na co ja kompletnie nie miałam ochoty. :>
Z góry przepraszam za tę część (i za następną w sumie też). Może faktycznie zabrakło mi trochę pomysłu na opisanie tych "słodkich" części, które jednak pojawić się musiały. ;)
Następna będzie kontynuacja ostatniego Zayna, którą właśnie wczoraj zakończyłam. Postaram się ją w najbliższym czasie dodać. ;)
No i jak zawsze proszę o komentarze. ♥

Wieczorem poczułam się jakaś taka… dziwnie samotna. Właściwie, to lubiłam być sama. Często uciekałam od ludzi, ale przecież zawsze miałam do kogo się odezwać. Nie jak dziś. Byłam sama. Sama i samotna. Nie miałam nawet do kogo pójść, bo w Holmes Chapel mieszkali przecież jedynie moi wrogowie, którzy zresztą i tak dawno powyjeżdżali do wielkich miast. Stanęłam przy oknie, wychodzącym na ulicę. Starłam szybko łzę wierzchem dłoni. Nie zamierzałam płakać. Nie teraz, gdy zaczynałam już wszystko od nowa.

Nagle pustą ciszę przerwał dzwonek mojego telefonu. Zastanawiałam się, kto to taki może być, bo przecież z ciocią Astral już rozmawiałam. Na ekranie komórki wyświetlił się rząd nieznanych mi cyferek. Przesunęłam palcem po ekranie.

– Halo?

– Zapewne uznasz – zaczął bez wstępów – że się narzucam, że jestem nachalny i zdesperowany, taki wrzód na tyłku, ale po prostu czuję, że coś u ciebie nie tak. I albo w tym momencie płaczesz czy też jest ci smutno, albo ktoś cię właśnie okrada z dorobku życia.

Zaśmiałam się histerycznie.

– Jest okej – odparłam bez przekonania. – Wszystko w porządku.

– Ta… Jasne. A ja dorabiam jako striptizer.

– A kto cię tam wie…? – zażartowałam.

– Za piętnaście minut jestem u ciebie i nie chcę słyszeć ani słowa dyskusji.

Nie zamierzałam dyskutować. Potrzebowałam przy sobie jakiejś życzliwej osoby. Tak po prostu. Nawet jeśli to był ON.

– Harry? – spytałam, zanim się rozłączył.

– Tak?

– Gdybyś przyniósł jakiś film, to byłoby fajnie. Mam popcorn i DVD.

– Jasne.

Sygnał urywanego połączenia powiadomił mnie o zakończeniu rozmowy.

Przyszedł po dosłownie czterech minutach. Stanął w moich drzwiach i przez chwilę oboje wpatrywaliśmy się po prostu w siebie. On nie wiedział, co zrobić; ja nie wiedziałam, co zrobić. Podszedł do mnie, nie cofnęłam się. Objął mnie, odwzajemniłam uścisk. Poczułam się tak lekko i zwiewnie jak nigdy wcześniej. W głowie cały czas świtała mi myśl, że to przecież tylko gra, ale im dłużej stałam tak wtulona w niego, tym bardziej upewniałam się w przekonaniu, że wcale nie czuję się, jakbym grała. Cokolwiek złego zrobił w przeszłości, jego bliskość przynosiła mi ulgę.

Spędził u mnie cały wieczór. Obejrzeliśmy film, pośmialiśmy się. Obudziłam się nad ranem wtulona w niego na kanapie. Podniosłam się i spojrzałam na jego śpiącą twarz. Posapywał cicho. I wtedy spostrzegłam, że wcale nie widzę w nim szkolnego oprawcy. Widziałam po prostu Harrego – dojrzałego mężczyznę, któremu się i podobałam i chyba… z wzajemnością…

Mój rozsądek stanowczo się zbuntował przeciwko temu stwierdzeniu. To tylko gra, Shelby. Nic więcej. Tylko gra. On nie pokocha ciebie, ty nie pokochasz jego. Tak. Koniec.

Cholera…

–8 DNI PÓŹNIEJ–

– Nie! – protestowałam. – Co to, to nie!

– Ale dlaczego? – Wydął dolną wargę żałośnie.

Staliśmy właśnie w kuchni mojego domu i wybieraliśmy film. Spotykaliśmy się prawie codziennie, chociaż powiedzieć, że zachowywaliśmy się jak para, to dużo. Zachowywaliśmy się jak dwoje ludzi, którzy parą dopiero będą. Nawet jeszcze się nie całowaliśmy. Nasza znajomość rozwijała się… dość powoli i właśnie na tym mi zależało. Nie chciałam, żeby sam zbyt szybko się mną znudził. Liczyłam na to, że to wszystko przejdzie… dość archaicznie, staromodnie i chyba tak właśnie było. Spodobał mi się jego uśmiech, z którym każdego dnia wręczył mi bukiecik świeżo zerwanych malutkich dzikich róż; jego szarmanckość, nasze spacery po okolicy i sposób, w jaki żegnał się ze mną zwykłym, niewinnym całusem w policzek.

Tamtego dnia chcieliśmy iść do kina, ale od pół godziny kłóciliśmy się, na co się zdecydować. Harry jak małe dziecko upierał się przy jakimś filmie akcji z Arnoldem Schwarzeneggerem, którego ja nienawidziłam.

– Nie i koniec – ucięłam krótko.

– Ale tu nic innego nie ma! – żachnął się, po raz kolejny wlepiając wzrok w ekran smartphone’a.

– Tak? – spytałam z niedowierzaniem. Jednym, energicznym ruchem wyrwałam mu z rąk jego Iphone’a, chcąc się przekonać, czy faktycznie ‘nic innego nie ma’. Od razu ruszył na mnie, krępując moje ruchy skutecznie. Utkwiliśmy tak w tej pozycji, bo gdyby on się ruszył – wyrwałabym mu się, natomiast gdybym ja się ruszyła – zabrałaby mi telefon.

Wpatrywaliśmy się tak tylko w siebie, czekając na… no właśnie, na co? Nie mam bladego pojęcia. Jego uścisk zaczął się rozluźniać. Jakiś impuls rozkazał mi oddać mu jego własność. Schowałam telefon do tylnej kieszeni jego spodni, nie odrywając wzroku od jego oczu. Bałam się cokolwiek powiedzieć, żeby nie zepsuć tej chwili. Czułam, jak mimowolnie mój oddech przyspiesza. Położyłam mu dłonie na torsie, lecz nie odepchnęłam go. Przesunęłam je w górę. Dotknęłam jego szyi, obejmując ją nieśmiało. Jego klatka piersiowa również zaczęła pracować w nienaturalnie szybkim tempie; w oczach pojawił się błysk. Nietrudno było go odczytać. Jestem twój. Masz nade mną władzę. Spodobało mi się to. Jednocześnie czułam, że istnieje w tym pewna wzajemność. Obejmował mnie mocno w talii, a gest ten wyrażał więcej niż wszystko inne: Już cię nie puszczę. Wplotłam palce w jego włosy. Zapragnęłam go tak mocno, jak tylko dojrzała kobieta może pragnąć dojrzałego mężczyzny. Nogi powoli odmawiały mi posłuszeństwa. Słowem, zrobiły się miękkie jak z waty. Przymknęłam oczy. Nasze wargi same się spotkały w połowie drogi pomiędzy naszymi twarzami. Mój pierwszy pocałunek. Nawet jeśli z największym wrogiem, którego przecież darzyłam tylko i wyłącznie nienawiścią, sprawił mi on ogromną przyjemność. Było tak romantycznie, czule. Przez te pół minuty byłam po prostu szczęśliwa, spełniona. W ramionach mężczyzny, który najwyraźniej darzył mnie ogromnym zainteresowaniem.

– Shelby… – szepnął w moje usta.

– Masz coś jeszcze do dodania? – spytałam, z uwagą i delikatnością muskając jego wargi i uśmiechnęłam się leciutko przez pocałunek.

Gdzieś tam zaświeciła mi się czerwona lampka, że nie lubi mnie za to, kim jestem, ale za to, jak wyglądam. Wtedy zrozumiałam, że się zagalopowałam. Byłam przygotowana na to, że w końcu się pocałujemy, ale uczuć, jakie w tamtym momencie zaczęły mną targać, się nie spodziewałam. Cholera. Podobało mi się. I to zdecydowanie bardziej niż powinno.

Nagle złapał mnie za uda i podniósł do góry, sadzając na blacie kuchennym. Pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny. Jednocześnie nie natarczywy. Szatyn cały czas dawał mi wybór. Nie narzucał się.

Chciałam tego. Pragnęłam tego całym ciałem i całą duszą. Uciszyłam rozsądek myślą, że może jak się z nim prześpię, to moje odejście bardziej go zrani. Nieśmiało chwyciłam za spód jego koszulki i podwinęłam ją. Oderwał się ode mnie i zaczęliśmy patrzeć sobie w oczy. Jego rozszerzone źrenice wyrażały nieme pytanie. Skinęłam głową. Przylgnęłam dłońmi do jego brzucha, a wtedy on pozbył się koszulki. Jego ręka powędrowała na moje lędźwie. Przyciągnął mnie do siebie, namiętnie wpijając się w moją szyję, a jego obie dłonie wsunęły się pod moją bluzkę. Zaczęły przesuwać się po plecach wzdłuż kręgosłupa, podwijając jej materiał. I wtedy…