#21 Zayn cz.2 (ostatnia)

Jestem idiotką... Serdecznie przepraszam Effective Fanfiction. Wczoraj zupełnie przez przypadek usunęłam Twój komentarz. Siedziałam na telefonie i dotknęłam nie tam, gdzie miałam. Cholera, a taki piękny ten komentarz był. <3 Chyba z dziesięć razy go czytałam. Jestem zła na siebie. W ramach przeprosin dedykacja. ;)

CZĘŚĆ 1.

Z dedykacją dla Effective Fanfiction. Za wszystkie motywujące komentarze i dwa wspaniałe blogi, na które zapraszam. ♥♥♥ <klik> <klik> I jeszcze raz przepraszam. ;)

Po dwudziestu minutach słyszę, jak wchodzi do sypialni i kładzie się do łóżka. Dalej płaczę, choć usilnie staram się to ukryć. Mój „stary” Zayn na pewno by coś zauważył. Ten, który leży teraz obok mnie, nie.

– Zayn? – pytam cicho.

– Tak? – odpowiada zmęczony.

– Czy ja cię coś w ogóle obchodzę? – mój głos jest cichy i pełen obaw. Nie skłamałby – tego mogę być pewna. Lecz czy naprawdę chciałam znać odpowiedź?

– Jesteś moją żoną… – mówi po chwili, a mi po raz kolejny serce pęka. Dawny Zayn powiedziałby mi, że mnie kocha, że jestem dla niego ważna, że nie wyobraża sobie beze mnie życia. A ten? Mówi mi: „Jesteś moją żoną”. A co to znaczy? Praktycznie nic. W dzisiejszych czasach nic.

Zaciskam zęby. Denerwuję się coraz bardziej. Miałam wrażenie, że nawet ta mała istota we mnie jest smutna. Nie mogę. Nie chcę tak dalej żyć. Z człowiekiem, którego kocham, a którego już nic nie obchodzę.

Staram się skupić na czymś przyjemnym, ale nie bardzo wiem, co takiego mogłoby to być, bo wszystko, co mnie dobrego w życiu spotkało, jest związane z nim.

Po chwili morzy mnie sen.

* * *

Wchodzę do domu z wielkimi torbami na zakupy. Nie powinnam dźwigać, ale kogo to obchodzi? Mojego męża bynajmniej nie. Już nie. Rozpakowuję je, a następnie udaję się do salonu, gdzie kładę się na kanapie z książką w dłoni.

Zbyt wiele myśli kłębi się w mojej głowie naraz, więc nie jestem w stanie się skupić. Odkładam lekturę gdzieś na bok i spoglądam na zegarek, po czym stwierdzam, że mój mąż właśnie kończy pracę.

DOŚĆ

Schodzę z kanapy i udaję się wprost do sypialni. Z szafy wyjmuję walizkę i pakuję się do niej. To koniec. Tak nie można dalej żyć. Nie pozwolę się wykańczać. Czuję, że wkrótce to wszystko zabije nawet moją Andy, a wtedy nie będę już miała całkowicie nic. To trzeba skończyć.
Nie mam siły ratować naszego małżeństwa. Bo nie ma sensu walczenie o coś, co już od dawna nie istnieje..

Łzy płyną po moich policzkach, ale nie zwracam na nie zbytniej uwagi. Od czasu do czasu ścieram je tylko. Pakuję najpotrzebniejsze rzeczy w pośpiechu. I nagle zatrzymuję się. Chwytam z szafki nocnej nasze wspólne zdjęcie. Moje palce suną po kształtach na fotografii, jakby chcąc wrócić pamięcią do tamtej chwili. Byłam szczęśliwa. Wrzucam przedmiot na sam wierzch i zapinam walizkę. Nagle słyszę kroki na schodach i na chwilę zamieram. I wtedy do sypialni wchodzi mój mąż.

– Kochanie! – uśmiech natychmiastowo znika z jego twarzy, gdy widzi mój bagaż. – Co ty robisz? – pyta, a jego czekoladowe oczy błyszczą dziwnie.

– To nie ma sensu, Zayn – mówię, nie panując nad potokiem łez. – Wiem, że już mnie nie kochasz. Rozumiem. Nie mam żalu.

Chwytam walizkę i wychodzę z pomieszczenia, kierując się ku schodom.

– Kochanie, o czym ty mówisz? – zatrzymuje mnie w połowie drogi. – O czym ty mówisz? – powtarza, jakby nie dotarło do niego to, co powiedziałam.

– Nie musisz mnie zatrzymywać – odpowiadam i idę dalej. Czuję się potwornie słabo. Nogi mi drżą. Chwytam się poręczy, ale łapie moje ramię.

– [t.i.], proszę. Porozmawiajmy. Ja… wszystko ci wytłumaczę – mówi szybko i nieskładnie. Po jego policzkach… płyną łzy?

Nie widzę ich. Moje ciało robi się coraz cięższe, wszystko się oddala… Odpływam.

* * *

~Perspektywa Zayna~

Siedzę na szpitalnym krześle, gładząc jej szczupłą dłoń. Płaczę. Cholera, płaczę. Po raz pierwszy od bardzo dawna płaczę. Dopiero teraz dociera do mnie, jak bardzo ją kocham. Właściwie, dotarło już dawno. Od dwóch tygodni nie widuję się już z Cassie.

Co nie zmienia faktu, że byłem zimnym draniem.

A Ona o wszystkim wiedziała… Jak bardzo musiała mnie kochać, że tak dzielnie to wszystko znosiła? Nie zdziwię się, jeżeli mnie teraz przez to odrzuci.

A ja… nie wyobrażam sobie przyszłości bez niej. Bez niej i małej Andy. To dzisiaj to tylko omdlenie, ale przecież gdyby...
Nie wybaczyłbym sobie, gdyby którejś z nich coś się stało…

Nie potrafię nad sobą zapanować. Jestem roztrzęsiony. Łzy płyną, nie umiem ich powstrzymać. Nagle do sali wchodzi Harry z Abigail. Spotykali się już pół roku. Zanosiło się na coś poważnego, chociaż z Loczkiem nigdy nic nie wiadomo.

– Jak się trzymasz? – pyta z troską, kładąc mi dłoń na ramieniu.

– Jak widać – odpowiadam drżącymi wargami.

– Ale z nimi wszystko w porządku?

– T-tak… Harry… ja ją straciłem – łkam. – Straciłem… Jestem durniem.

Dobrze wie, że nie liczę teraz na jakieś pieprzone „Będzie dobrze”, dlatego milczy. Siedzi ze mną dwie godziny, a potem wychodzi, bo – jak twierdzi – chętnie by został, ale ma jeszcze dużo pracy. Rozumiem to i nie mam żalu. Siedzę i tępo wpatruję się w okno. Nawet łez już mi brakuje. Tylko potworne uczucie żalu wypełnia mnie i wypala od środka. Nagle jej ręka rusza się. Ściska moją i orientuję się, że się wybudza. Otwiera oczy i pierwsze słowo jakie wypowiada to:

– Zayn…

~Perspektywa [t.i.]~

Patrzę na niego i się uśmiecham. Jest tutaj, przy mnie. Nie z Cassie. Ze mną. Może jednak coś go obchodzę?

Dotykam brzucha. Wszystko w porządku, czuję to.

Unoszę dłoń i dotykam jego pokrytego zarostem policzka. Przesuwam po nim, a wtedy Mulat odzywa się:

– [t.i.], ja wiem, że spieprzyłem – Jego głos jest płaczliwy. Serce mi się ściska od jego brzmienia. – ale kocham cię. Proszę… jeżeli jest jeszcze cień szansy… Zmienię się. Obiecuję. Zrobię wszystko.

Wiem, że nigdy nie składa obietnic bez pokrycia, dlatego ufam mu. Bezgranicznie.

– Rzucisz palenie? – pytam z uśmieszkiem.

Jego kąciki warg unoszą się.

– Cokolwiek tylko zechcesz – odpowiada. – Kocham cię – mówi, a ja przymykam oczy.

Tysiące ludzi na całym świecie słyszy te dwa słowa. Prawdopodobnie nawet w tej chwili ktoś je wypowiada. Czasem mówimy je sobie, nie zdając sobie sprawy z odpowiedzialności, jaką w tej chwili przyjmujemy. A ja słyszałam to "Kocham cię" i już wiedziałam, że już będzie dobrze, że nie będę sama. On wiedział, co mówi.

Nie chciałam kończyć tego źle, chociaż może powinnam. ;)

Ostatnio zauważyłam, że bardzo się 'zapuściłam' z publikowaniem Zayna, dlatego w najbliższym czasie postaram się to nadrobić. :)

Nie wiem, co powinnam tu jeszcze dodać. Chyba wiecie, że (jak zawsze) zależy mi na Waszych opiniach. :)