#36 Zayn cz.2

— Dzień dobry, panno [t.n.]. Proszę usiąść. — Wskazał na krzesło przed biurkiem.
— Dzień dobry… — odparłam, z ulgą zajmując miejsce. Czułam, jak miękną mi nogi. To niemożliwe. W mojej głowie lawirowały obrazy z poprzedniego wieczoru. Ta twarz była tak podobna… rysy nieco azjatyckie, opalona skóra, ciemne oczy, włosy, zarost… Miał na sobie zwykłe dżinsy i biały T-shirt, a na oparciu jego krzesła spoczywała granatowa marynarka. Nie przypominał typowego wicedyrektora.
— Nazywam się Zayn Malik — przedstawił się i z jednej strony poczułam się beznadziejnie („Teraz to na 100% on”), a z drugiej nieco mi ulżyło („Może mnie nie poznał?”). — Jestem wicedyrektorem tej szkoły. Uczę również plastyki i muzyki. Przyznam szczerze, że przyjrzałem się dokładnie pani CV i…
— Wiem, że nie mam doświadczenia — odparłam — ale zależy mi na tej pracy…
— Dlaczego? O to chciałem zapytać. Dlaczego pani chce pracować w szkole?
— Ja… od początku studiów chciałam to robić i wiedziałam, że kiedyś naprawdę się tym zajmę, ale do tej pory… nie było okazji. — Spuściłam wzrok, bawiąc się palcami.
— No właśnie… — Przysunął moje CV bliżej siebie. — Widzę tu lukę. Co pani robiła przez ostatnie 1,5 roku, panno [t.n.]?
— Czy to ważne? — spytałam, starając się panować nad drżeniem głosu. Szybko zorientowałam się, że to pytanie jest co najmniej nie na miejscu, dlatego odpowiedziałam: — Pracowałam w modelingu.
— I zrezygnowała pani z tego na rzecz pracy w szkole? — Zmarszczył czoło, przesuwając kciukiem po wardze, a następnie oblizując ją. Uch. Jego wzrok zabłądził nagle w okolicach mojego dekoltu. Był to dosłownie ułamek sekundy, a mi zrobiło się duszno.
— Tak, chcę to robić.
— W takim razie... jakie zarobki panią interesują? Wydaje mi się, że modeling to dobrze płatne zajęcie. Obawiam się, że szkoła nie będzie w stanie zapewnić pani aż takich...
— Nie oczekuję kokosów. Nie mam rodziny na utrzymaniu, niepotrzebne mi miliony na koncie.
— Jak pani myśli – jakie są pani zalety? — zadał kolejne pytanie. — Dlaczego powinienem panią zatrudnić?
— Cóż, jestem młoda, ambitna. Moją wadą z pewnością jest to, że nie mam doświadczenia, ale chciałabym je nabyć, pracując tutaj. Jestem gotowa podjąć to, wydaje mi się, wyzwanie.
Podniósł się, przez co ja też wstałam. Podał mi dłoń, a ja ją uścisnęłam.
— Zadzwonię jeszcze do pani, panno [t.n.] — powiedział, na co ja wypaliłam:
— Spławia mnie pan?
Brunet uśmiechnął się, co złagodziło jego surowe do tej pory oblicze.
— Gdzieżbym śmiał — odparł. — Po prostu muszę jeszcze porozmawiać z panem Wellingtonem. Prawdopodobnie na razie zaproponujemy pani 3-miesięczny okres próbny.
Speszyłam się.
— Um… dziękuję. Do widzenia.
— Do widzenia — odparł, a wtedy podeszłam do drzwi i chwyciłam za klamkę. — Niech pani odpocznie po wczoraj.
W jednej chwili zrobiłam się cała czerwona i oblałam zimnym potem. „Jednak pamięta. Niech to szlag”.
— Myślisz, że nie pamiętam? — zapytał. — Uznałem, że należałoby trzymać fason, ale nasza rozmowa kwalifikacyjna chyba się właśnie skończyła, [t.i.] — dodał, kładąc nacisk na moje imię.
Niepewnie odwróciłam się w jego stronę.
— Wiedziałeś już wczoraj, prawda? — spytałam cicho.
— Nie, byłem pijany, nawet nie myślałem — odparł.
— Sugerujesz, że to wszystko miało miejsce… bo byłeś pijany? — żachnęłam się.
Oblizał spierzchnięte wargi, a następnie zeskanował moją twarz.
— Prawdopodobnie na trzeźwo zachowałbym się tak samo — odpowiedział.
— Dobrze, że sobie to wyjaśniliśmy — odparłam.
— Też się cieszę.
Opuściłam jego gabinet, dygocząc od środka. Ogarniało mnie po poczucie zażenowania. Co jak co, ale tego się nie spodziewałam.

Zmiana perspektywy

Próbowałem się skupić na czymkolwiek, ale marnie mi to wychodziło. Przed oczami wciąż widziałem jej oczy patrzące w moją stronę, uśmiech, jaki mi posłała.
Będzie moja… Chociaż jeszcze o tym nie wie.

Wiem, że to nie jest ciekawe. :/ Kolejna część pojawi się, o ile dostanę jakiegoś kopa natchnienia, napadu weny czy czegokolwiek. Na razie jestem na etapie Harrego i nawet nieźle mi idzie. Chociaż to. :3 Mam nadzieję, że moja wena się jakoś na dobre odblokuje, bo ja nie wiem. :/

PS. Gdybyście chcieli... no nie wiem... bliżej się poznać albo mielibyście jakieś pytania czy cokolwiek, piszcie na mojego Twittera (gdzie możecie poczytać moje żale, narzekania na brak weny i własne lenistwo) lub maila. ♥