#26 Zayn cz.1

Miał być Niall i ten pomysł naprawdę siedzi mi w głowie, ale wzięło mnie na Zayna, to go napisałam. Przepraszam za błędy, jak coś (pisane na telefonie).
Tak btw. Powiedzcie mi może, czym się powinnam sugerować. Komentarzami, co by znaczyło, że nie ma Was prawie wcale czy też wyświetleniami, bo to by z kolei oznaczało, że jest Was dużo? Nie wiem... Może nie macie czasu przez szkołę, co ja absolutnie rozumiem. W takim razie dlaczego ja mam poświęcać swoje cenne minuty na blogowanie?
Komentarze motywują, a ostatnio jest ich coraz mniej. Czasu wolnego mi też brakuje, a bez motywacji nie mam prawie w ogóle chęci do pisania.

Nagle ze snu wyrwało mnie dość nieprzyjemne uczucie, jakby nagle ktoś odciął mi dopływ tlenu. Nie mogłam oddychać. Cała moja twarz była przykryta poduszką. Zaczęłam się rzucać i szarpać, ale nic to nie pomagało. Chwyciłam napastnika za nadgarstki i wbiłam w nie swoje długie paznokcie. Drapałam, dopóki nie puścił, a wtedy zrzuciłam poduszkę z twarzy i z całej siły wrzasnęłam:

- Pomocy!!!

Napastnik popatrzył na mnie i po prostu uciekł przez okno. Długo nie mogłam się uspokoić. Skuliłam się przerażona, kołysząc jak w chorobie sierocej.

* * *

Weszłam do komisariatu wraz z moim sąsiadem – Charlie’m, który tamtej feralnej nocy usłyszał mój krzyk i przyszedł do mnie. Boże, dzięki ci za takiego sąsiada!

Usiadłam naprzeciwko komisarza, który miał mnie przesłuchać, nerwowo zdrapując lakier z paznokci, które – tak na marginesie – wyglądały okropnie całe poobgryzane. Ten mężczyzna miał około pięćdziesięciu lat, już nieco przerzedzone i posiwiałe, czarne włosy i wysportowaną sylwetkę. Uśmiechał się do mnie przyjaźnie, co dodawało mi nieco odwagi i otuchy.

- Więc co się stało? – zapytał, chwytając długopis.

- Bo ja… dzisiaj w nocy… - Potarłam palcami czoło i wzięłam głęboki wdech dla uspokojenia. – obudziłam się i… poczułam na twarzy… poduszkę… Ktoś mnie dusił… Myślałam, że się… uduszę… - Łzy spłynęły po moich policzkach. Policjant bez słowa wyciągnął w moją stronę pudełko z chusteczkami. Wyjęłam z niego jedną z nich, otarłam łzy i kontynuowałam: - Zaczęłam się rzucać i drapać… w końcu udało mi się go odepchnąć, a wtedy uciekł przez okno.

- Dobrze. A ma pani może jakieś przypuszczenia… kto to może być? Nie wiem… cokolwiek?

- Nie… Myślę, że nie mam wrogów…

- W porządku. Proszę mi powiedzieć. Miał może maskę, kominiarkę czy coś podobnego?

- Nie…

- Czyli widziała pani jego twarz?

- Przez chwilę, ale było ciemno i nie wiem, czy…

- Momencik.

Wcisnął przycisk na telefonie stacjonarnym, pochylając się lekko nad nim.

- Zayn, mogę cię prosić?

Puścił guzik, a po dosłownie kilku sekundach do pomieszczenia wszedł średniego wzrostu brunet o ciepłym spojrzeniu czekoladowych oczu.

- Pójdzie pani z nim, dobrze? Spróbujemy wykonać portret pamięciowy, a wtedy na pewno szybko dorwiemy tego sukinsyna.

Skinęłam tylko głową i dałam się poprowadzić brunetowi do pomieszczenia obok.

Usiadłam przy biurku obok niego, a wtedy zapytał:

- Miał on może jakieś specyficzne rysy twarzy? Nie wiem... azjatyckie?

- Nie, on... raczej był stąd...

Trwało to dosyć długo. Wszystko, co mu opowiedziałam, skrupulatnie wprowadzał do komputera, aż ta twarz faktycznie zaczęła przypominać napastnika.

Nagle poczułam wibracje w kieszeni.

- Przepraszam, może z pracy.

Wyjęłam urządzenie i odczytałam wiadomość, która pochodziła od jakiegoś nieznanego mi numeru:

NAPRAWDĘ MYŚLISZ, ŻE ONI MOGĄ CI POMÓC?

Z przerażenia upuściłam komórkę na biurko, zakrywając usta dłonią.

- Co się stało? - zapytał mężczyzna.

- Niech pan zobaczy. - Podsunęłam mu telefon.

Przeczytał esemesa i uśmiechnął się.

- No to chyba go mamy.

- Jak to?

- Numer telefonu łatwo namierzyć. O ile jest włączony.

*

- Kurwa! - przeklął, nerwowo ciągnąc za końcówki swoich włosów, po czym po raz kolejny pochylił się, spoglądając do komputera swojego kolegi.

- Przykro mi, Zayn. Nic nie poradzimy na to, że wyrzucił telefon do Tamizy.

Brunet potarł twarz dłońmi, głośno nabierając powietrza do płuc.

- I co teraz? - zapytał retorycznie. - Nie mamy niczego oprócz tego portretu pamięciowego, bo wątpię, żeby zostawił jakieś ślady na miejscu przestępstwa, skoro był na tyle mądry, żeby pozbyć się telefonu, zanim go namierzyliśmy.

Nagle do pokoju wszedł policjant, który mnie przesłuchiwał.

- Zayn, mam nadzieję, że niczego sobie nie zaplanowałeś na kolejny tydzień.

- Nie, a dlaczego?

- Bo będziesz ochraniał pannę [t.i.].