#31 Harry cz.5

Myślę, że tą częścią przekonam Was do Harrego. ;)

Chciałabym ten rozdział zadedykować Patrycji, bo po pierwsze - bardzo dawno nic jej nie dedykowałam i aż się dziwnie czuję. :D A po drugie - po prostu, żeby wiedziała, jak blisko jest mojego serduszka jako moja czytelniczka. 4-5 marca (sprawdziłam ;)) minie dokładnie rok od naszej rozmowy, która częściowo popchnęła mnie do założenia tego bloga, bo powstał on dosłownie kilka dni później. Kurczę, nie wierzę, że aż tyle ze mną wytrzymałaś. Dziękuję za wszystko. ♥

Był późny wieczór, kiedy wracaliśmy do domu. Spojrzałem na Ann i zorientowałem się, że śpi. Zdjąłem bluzę i okryłem ją, po czym przesunąłem dłonią po okrągłych bliznach, jakie znajdowały się na moich przedramionach. Zawsze, kiedy jesteśmy razem, boję się, że Ann je zauważy. Robiłem wiele głupich rzeczy w życiu, przez co stałem się, kim się stałem, ale Ona… była kimś dla mnie wyjątkowym. Odbiło mi, choć doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że do niczego dobrego to nie zmierza. Jestem zły, nieobliczalny, a przeszłość ciągnie się za mną jak smród, którego nie zamaskuje najpiękniejsza perfuma.
W życiu miałem tych dziewczyn… kilka, a teraz po prostu wiedziałem, że z Ann nie będzie jak ze wszystkimi. Wszystko działo się… inaczej, przez co czułem się jak totalny nowicjusz. Te sytuacje, emocje… były dla mnie zupełnie nowe. Patrzyłem na jej twarz, kiedy się uśmiechała, kiedy była skupiona lub kiedy się zwyczajnie bała i czułem, że jest dla mnie tym kimś, w kim mógłbym się zakochać, a wtedy sam bałem się najbardziej. Nie lubiłem zmian, nowości, a prawdziwa miłość była dla mnie czymś zupełnie obcym.
— Harry… — wymamrotała przez sen, po czym uśmiechnęła się, przez co sam nie zapanowałem nad ogromnym bananem, jaki wykwitł na mojej twarzy. Śniłem jej się. I najwyraźniej był to dobry sen.
Kiedy wjechałem do Londynu, przez chwilę zastanawiałem się, gdzie ją zawieźć. Do jej domu raczej nie. Przypuszczam, że jej ojciec zrobiłby niezły sajgon, gdyby mnie zobaczył. Skręciłem uliczkę w prawo i chwilę później zaparkowałem pod domem. Wyjąłem bezwładne ciało dziewczyny z samochodu i zaniosłem ją do środka. Bałem się, że ją obudzę, dlatego wszystko starałem się wykonywać jak najciszej.
— Harry… — wymruczała, pocierając oczy. — Gdzie ja jestem?
— U mnie — odparłem. — Śpij.
— Nie, ja muszę… — jęknęła, mocniej tuląc głowę do mojego torsu, podczas gdy jej oczy nadal były zamknięte — …się wykąpać — dodała. — Wszędzie czuję piasek.
— Jesteś zmęczona, wykąpiesz się rano.
— Nie… — ziewnęła. — Daj mi coś… na przebranie i pokaż łazienkę.
Nie miałem ochoty się sprzeczać, dlatego zaniosłem ją do pomieszczenia z prysznicem, a po chwili wróciłem z jakąś bluzą i spodniami.
— Nie mam damskich kosmetyków — powiedziałem — ale w kwasie mrówkowym się nie kąpię, więc myślę, że mojego żelu pod prysznic i szamponu możesz użyć. Suszarka jest w szafce nad umywalką. Tam też powinnaś znaleźć jakąś nową szczoteczkę do zębów.
— Dzięki — odparła.
Już miałem wyjść, gdy nagle…
— Aha, jeszcze jedno. — Zatrzymałem się wpół drogi.
— Hm?
— Zaklucz się, żeby mnie nie kusiło — zachichotałem, z zadowoleniem obserwując okrągłe rumieńce na jej policzkach.
Posłuchała.
Z łazienki wyszła pół godziny później i muszę przyznać, że do twarzy jej było w moich ciuchach. Jej drobna osóbka ginęła. Rękawy bluzy i nogawki spodni podwinęła, przez co wyglądała jeszcze bardziej pociesznie. Uśmiechnąłem się.
— Masz dwie łazienki? — zdziwiła się, widząc, że też jestem już gotowy do spania.
— Tak jakby.
— Interesujesz się chemią? — spytała nagle.
— Chemią? Skąd to pytanie?
— Jak zacząłeś o tym kwasie mrówkowym, to pomyślałam…
— Tylko jako hobby — odparłem. — Kiedyś mnie to ciekawiło i tak mi już zostało, że czasami sobie jakieś nazwy czy wzory przypominam. Chodźmy spać.
— Jasne.
Skierowała swe kroki w stronę salonu, gdzie przygotowałem sobie posłanie, lecz wtedy chwyciłem ją za ramię.
— Gdzie idziesz?
— Spać.
— Jesteś gościem. Śpisz w sypialni.
— Wolę na kanapie — droczyła się.
— A ja nie.
— Twój problem.
Wyszarpnęła mi ramię, lecz wtedy ja chwyciłem ją zdecydowanym ruchem na ręce. Objęła moją szyję bezsilnie, kładąc mi głowę na torsie. Była zmęczona. Widziałem to w wyrazie jej twarzy.
Pachniała mną. Nigdy żadnej dziewczynie nie pozwoliłem do tej pory korzystać z moich kosmetyków. Czasem przywłaszczały sobie jakieś koszule czy bluzy, ale żadnej nie dopuściłem do użytkowania z moich rzeczy osobistych. Ann pozwoliłem. Zapach jej skóry idealnie współgrał z moim żelem pod prysznic, przez co ze wszystkich sił musiałem powstrzymywać się przed zatopieniem się, choćby na moment, w jej ustach. To mi przypomniało, że nie dotknąłem jej od czasu jej pocałunku. Czyli jednak potrafiłem nad sobą panować. Trochę.
Ułożyłem jej bezwładne ciało na łóżku i otuliłem ją kołdrą. Miałem zamiar bezszelestnie wyjść, lecz powstrzymał mnie jej senny głos:
— Harry?
— Tak?
— Chcę buzi.
— Jakie buzi?
— Na dobranoc. Mama zawsze dawała mi buzi.
Podszedłem do niej i uklęknąłem.
— Gdzie to buzi? — zapytałem.
— Od mamy było tu. — Pokazała na czoło. — Od ciebie chcę tu. — Wskazała palcem wargi.
Ucałowałem jej usta, po czym z troską przesunąłem dłonią po jej policzku.
— Dobranoc, Annie.
— Dobranoc… Haroldusiu — odgryzła się.
Uśmiechnąłem się, zamykając drzwi.
Harolduś. Tego jeszcze nie było.
Jeszcze zanim położyłem się spać, wrzuciłem jej ubrania do pralko-suszarki, tak by rano były suche.
Boże, co mi odwala, że tak się o nią troszczę?

Mam teraz dość ważne pytanie do wszystkich komentujących, a szczególnie do tych, którzy robią to anonimowo: Czy musicie przepisywać jakiś idiotyczny kod z obrazka? No i jeśli tak - to czy tylko u mnie tak jest, czy na innych blogach też? Z góry dziękuję. ♥
Ta część jest krótsza niż miała być w pierwszej wersji, ale za szybko się te komentarze uzbierały. xd Mam nadzieję, że cała reszta była uczciwa. ;) Nie chcę podnosić progu, więc umówmy się, że kolejną część dodam około środy/czwartku, o ile pod tą będzie co najmniej (bo o więcej się nie obrażę ;)) 10 komentarzy.  Po prostu jeśli czytasz - skomentuj, uszanuj moją pracę. xx
PS. Wczoraj prawie 1000 wyświetleń. Wow, jesteście niesamowici. *.*