#18 Harry cz.7

Dwa dni później wypuścili mnie ze szpitala, jednak mama postanowiła, że jeszcze tydzień posiedzę w domu. Codziennie przychodziła do mnie Beth. Odrabiałyśmy razem lekcje, uczyłyśmy się, rozmawiałyśmy. Tamtego dnia był piątek, lecz zamiast lekcji, w szkole odbywał się apel z okazji niedzielnego Dnia Urodzin Królowej*, więc spodziewałam się jej wcześniej. Usiadłam na kanapie, podciągając nogi pod siebie i oparłam podbródek o kolano. Wewnątrz czułam potworną pustkę. Nie umiałam już płakać, nie umiałam też się śmiać. Czułam się, jakby ktoś po prostu wyrwał mi z piersi serce, odbierając zdolność odczuwania emocji. Co prawda cieszyły mnie takie drobnostki, jak odwiedziny Beth czy makaron z tuńczykiem na obiad, ale to już nie było to samo. Nie, gdy Jego nie było przy mnie. Nie płakałam już. Zbyt wiele łez wylałam. Byłam jak wyschnięta rzeka. Bez życia.
- Jak się czujesz? – zapytała mama.
- Jak robot – odparłam szczerze.
- To dobrze czy źle?
- Nie wiem. Tak mi jakoś… pusto.
- Nie martw się. – Pogładziła mnie pocieszająco po plecach. – Przyjdzie taki dzień, że coś albo ktoś wypełni tę pustkę.
- Chciałabym, żeby to był On – powiedziałam cicho, jakbym się bała, że moje życzenie nie spełni się, jeżeli wypowiem je głośniej.
- Sama dobrze wiesz, że to niemożliwe. Zwłaszcza, że on sam jasno dał do zrozumienia, że tego nie chce i że tylko się z tobą bawił – odparła spokojnie.
- A wiesz, co jest w tym wszystkim najgorsze, mamo? – zapytałam, wzdychając ciężko.
- Co?
Przymknęłam oczy.
- Że gdyby stanął teraz tutaj w tych drzwiach, to bez zastanowienia rzuciłabym mu się w ramiona. Nawet nie musiałby przepraszać. Najważniejsze, żeby znowu był przy mnie i mnie kochał. Nie na niby. Naprawdę. Tak jak ja jego. Jednocześnie wiem, że to niemożliwe i chyba już się z tym pogodziłam, chociaż gdyby istniał najmniejszy cień szansy… - Westchnęłam. – Mam teraz takie wrażenie, że nikt już nie będzie dla mnie taki dobry, jak on przez te trzy tygodnie.
Kobieta popatrzyła tylko na mnie smutno i przytuliła mocno.
- Jak to możliwe, że w tak młodym wieku pokochałaś tak dojrzale? – zapytała. – Przykro mi, że tak wyszło. Teraz widzę, jaki błąd oboje z tatą popełniliśmy.
Zakołysała mną wolno, a ja znowu poczułam się jak beztroska ośmiolatka, a nie jak poturbowana przez życie osiemnastolatka, która tydzień temu próbowała popełnić samobójstwo.
- Mamo? – zagadnęłam po chwili.
- Tak, kochanie?
- Gdybyśmy… no wiesz… jakimś cudem… jeszcze kiedyś się zeszli… to… pozwolilibyście nam… w sensie ty i tata…?
- Nie wiem, córeczko, nie wiem. To się skomplikowało bardziej, niż myślisz. Teraz trudno nam będzie zaakceptować każdego twojego chłopaka, kimkolwiek by on nie był. A On… tym bardziej. Prawie by nam cię zabrał.
- Czyli że w naszej rodzinie już nigdy nie będzie normalnie?
- Nie mam pojęcia. To, co się stało, wstrząsnęło nami wszystkimi. Może kiedyś czas to uleczy.
Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi i odsunęłam się od kobiety.
- Dziękuję, mamo. Jakoś tak mi… lżej.
Popatrzyłyśmy na siebie, uśmiechając się.
- Pójdę, bo to pewnie Beth – powiedziałam, wstając z miejsca.
Otworzyłam drzwi i nie przeżyłam zaskoczenia, lecz trochę się wystraszyłam, gdy zobaczyłam jej twarz. Była blada jak papier.
- Coś się stało? – zapytałam z przerażeniem.
- Zależy, jak na to spojrzeć. Możemy się przejść?
- Jasne. Mamo, idziemy z Beth się przejść! – krzyknęłam.
- Okay!
Wyszłyśmy na zewnątrz, ale dziewczyna milczała.
- O co chodzi? – zapytałam. – Coś się stało?
- Lepiej usiądźmy.
Zajęłyśmy miejsca na ławce w parku.
- Chodzi o Stylesa – wypaliła prosto z mostu.
- Co? Coś z nim? – ożywiłam się. – Mów!
Po raz pierwszy od kilku dni coś we mnie drgnęło. Poczułam potworny ścisk w sercu. Nie. Jemu nie mogło się nic stać. Nie wybaczyłabym sobie tego. Nie mógł niczego sobie zrobić. Nie przeze mnie! Boże, nie!

*Szukałam jakiegokolwiek święta, jakie Brytyjczycy mają w czerwcu i znalazłam tylko to i Dzień Taty. Dzień Urodzin Królowej obchodzi się tam raz w roku, w drugą lub trzecią niedzielę czerwca. ;)

Jest i część. Ostatnia przed moim wyjazdem. Nie wiem jeszcze, na jak długo wyjeżdżam (na pewno nie dłużej niż na tydzień), ale to nie ma znaczenia, bo o ile uda mi się "urobić" brata, który ma darmowy internet w telefonie, żeby mi go udostępnił... (tadam, ta dam...) to może coś dodam. :D Nie obiecuję, ale na pewno sobie następne części poprawię i jak coś, to może w środę by się jedna pojawiła. ;) Chcecie? ☺
A teraz taka moja refleksja, bo na pewno są tu fanki "Naughty Boy" (dwie na pewno, nie wiem, jak z Anonimkami ☺). Na początku marzyłam, żeby mieć Bóg wie, ile komentarzy. Teraz wiem, że nie liczy się ilość, ale jakość. Dlatego dziękuję za wszystkie szczere opinie. Może nie są ich setki, ale jednak są. I tak mi się jakoś cieplej na sercu robi, gdy to wszystko czytam, a każda opinia wywołuje uśmiech na mojej twarzy, więc tym bardziej mam nadzieję, że mnie nie zostawicie, dalej będziecie tak pięknie komentować, że wrócimy do "siódemki" ;), a z biegiem czasu dobijemy do tej mojej wymarzonej "dziesiątki". ;)

xoxo

A teraz chciałaby z całego serduszka podziękować za "skok" wyświetleń, jaki miał miejsce w zeszłym miesiącu. ♥♥♥