#18 Harry cz.8

- Beth, mów! – Potrząsnęłam dziewczyną mocno, nie panując nad łzami i paniką. – Powiedz, że z nim wszystko w porządku!
- Oczywiście, że tak. Co ci w ogóle przyszło do głowy? Fizycznie nic mu nie jest.
- Przepraszam. – Puściłam dziewczynę i otarłam łzy. – Poniosło mnie.
- Nie, ja przepraszam. Niepotrzebnie cię wystraszyłam. Nic złego się nie stało. Przynajmniej nie aż tak.
- Więc co? - zapytałam, podciągając nosem.
- Chodzi o ten apel. No… przyznam szczerze, że nikt się tego nie spodziewał. – Zrobiła pauzę. Zapewne dla efektu. Cała ona. – Jakoś tak w połowie Styles wszedł na scenę poproszony przez samą Panią Dyrektor.
- I co? Beth, cholera. Mów szybciej!
- Myślę, że sama powinnaś to zobaczyć. Daj telefon, to ci wyślę.
Wyciągnęłam komórkę z kieszeni i podałam dziewczynie, a ta wyjęła swoją i po chwili krótki, cichy dźwięk powiadomił o odebraniu pliku.
- Powinnaś to obejrzeć – powiedziała. – Najlepiej sama, żeby nikt ci nie przeszkadzał. A gdyby coś, to dzwoń. Nawet w nocy. A co z tym zrobisz? Sama będziesz musiała zdecydować.
- Mam się bać?
- Nie… Po prostu w końcu zrozumiesz wszystko. Ale to później. Teraz chodź, bo otworzyli w centrum nową lodziarnię i ponoć mają najlepszy sorbet brzoskwiniowy w mieście.

WIECZOREM

Kolor bordowy - film
Położyłam się do łóżka z telefonem w dłoni. Przed oczyma stanął mi obraz tych stalowych tęczówek zimnego spojrzenia i warg zaciśniętych w wąską linię. Wtedy widziałam go po raz ostatni… Otarłam łzę, która spłynęła nieoczekiwanie po mojej skroni, i zebrałam się w sobie. Otworzyłam plik w telefonie. Jakość może nie była powalająca, ale wszystkie kształty potrafiłam rozróżnić.
Wszedł na scenę. Przystojny i elegancki. Jak zawsze. Trochę zeszczuplał. A może film tak tylko to pokazuje? Stanął przy mównicy i zaczął:
- Nie będę się przedstawiał, bo wszyscy doskonale mnie znacie. Na pewno zastanawiacie się, co tu robię. Sam nie wiem. Doskonale zdaję sobie sprawę, że to niczego nie naprawi, nic nie zmieni, ale jeżeli w końcu z siebie tego nie wyduszę, to umrę. Nie wiem, czy… [t.i.], nie wiem, czy to kiedyś zobaczysz. Zapewne kilka kamer mnie teraz nagrywa. Nie wiem, czy w ogóle będziesz chciała mnie po tym wszystkim oglądać…
Przestałam patrzeć na ekran, bo za mgłą łez i tak nic nie widziałam. Położyłam się na boku, kładąc komórkę tuż obok głowy, żeby wszystko słyszeć.
- …ale wiedz, że… Tak, od początku myślałem tylko o jednym. Chciałem Cię skrzywdzić. Przyznaję się. Zostaliśmy parą. Tak łatwo mi uwierzyłaś… byłaś taka niewinna i bezbronna. Jak mały wróbelek, który jeszcze nie nauczył się latać.
Rozpłakałam się. Wróbelek…
- I uwierzyłaś w to, że się zmieniłem. Uwierzyłaś w te wszystkie moje czułe słówka, w te wszystkie „Kocham cię”, które były nieszczere. Tak mi się przynajmniej wydawało. I dopiero TAMTEGO dnia, gdy się kochaliśmy, zorientowałem się, że nie. Wiesz, dlaczego tak bardzo chciałem, żebyś została? Bo to wszystko od samego początku było skrupulatnie zaplanowane. I wiedziałem, że jeżeli wyjdziesz, stracę Cię na zawsze. Podświadomie czułem, że to nasze ostatnie wspólne chwile. I tak bardzo chciałem Cię wtedy przy sobie zatrzymać. Przytulić mocno i ponownie poczuć Twoje ciepło, twój dotyk, twój zapach… I wtedy zrozumiałem, że Cię kocham. Ale nie było już odwrotu. To się musiało skończyć. Właśnie wtedy, właśnie w ten sposób. Od początku nie zasługiwałem na kogoś tak wyjątkowego, jak Ty i musiałaś się w końcu przekonać, jaki jestem naprawdę. I dopiero gdy… zobaczyłem Cię… taką zapłakaną na środku korytarza, zrozumiałem, jak wielką krzywdę Ci wyrządziłem. Nienawidzę siebie za to. Nie mogę patrzeć w lustro, bo widzę tylko cholernego drania, który prawie zabiłby kogoś, kogo kocha. I gdybyś wtedy umarła… gdyby cię nie odratowali… umarłbym z Tobą. I sam już nie wiem, co jest gorsze, bo te wyrzuty sumienia kiedyś mnie zadręczą, więc i tak umrę. Właściwie. Wszystko mi jedno. Bo co to za życie bez Ciebie? Za pół miesiąca skończymy szkołę, a później zapewne już nigdy się nie zobaczymy. I dobrze. Nie będziesz więcej przeze mnie cierpieć. Zapomnisz o tym wszystkim, co Ci zrobiłem i jakoś to wszystko się na nowo ułoży. Nie oczekuję wybaczenia, bo wiem, że na nie nie zasługuję – głos mu się łamał. – Kocham Cię. Naprawdę. Nie kłamię, bo nie mam po co. Istnieje tylko jedna rzecz na tym świecie, która przewyższa tę miłość, a jest to moja nienawiść do samego siebie. Nigdy nikogo nie kochałem, a jak już pokochałem, to… ta osoba prawie by się przeze mnie zabiła. Kocham cię i przepraszam. Chciałem tylko, żebyś wiedziała.
Głośny tupot świadczył o tym, że zbiegł ze sceny, ale wtedy się urwał i zrozumiałam, że film się skończył. Wybuchłam głośnym płaczem, zakrywając twarz dłonią. Moja klatka piersiowa zatrzęsła się. Kochałam go. Cały czas go kochałam i cholernie bolało, widzieć, jak cierpi. Rozum wiedział, że to nieprawda, ale serce cały czas krzyczało, że to moja wina. Że przeze mnie cierpi. Tak bardzo chciałam znowu się do niego przytulić z całej siły i zacząć wszystko od nowa. Wybaczyłabym mu. Wybaczyłabym, żeby tylko nie cierpiał. Żebym ja nie cierpiała bez niego. Nagle usłyszałam ciche pukanie, a po chwili do pokoju weszła mama i bez słowa położyła się obok, tuląc mnie do siebie.
- Mamo, on mnie kocha… - szlochałam - …kocha… Cierpi… to wszystko moja wina! Moja wina!
- Dziecko, co ty mówisz! Jeżeli cierpi przez kogoś, to tylko przez siebie, bo cię skrzywdził. Nie wolno ci nawet tak myśleć.
- Mamo, ja… chcę… znowu… z nim być… kocham go, a on kocha mnie… teraz już wiem… na pewno…
- Przemyśl, to jeszcze, córeczko. Nie rób niczego pod wpływem emocji.
- Kocham go… - szeptałam bezsilnie – kocham…

Notka zapewne w komentarzu, bo tych telefonów, to ja nie ogarniam. ;/ Chyba się starzeję. ;3