#18 Harry cz.9 (ostatnia)

PONIEDZIAŁEK

Pierwsza lekcja – godzina wychowawcza. Oczywiście zostałam ciepło powitana przez naszą wychowawczynię – Panią White. Lekcja toczyła się dalej, a ja ukradkiem spojrzałam na Harrego. Faktycznie zmizerniał. I to bardziej niż wyglądało to na filmie. Siedział sam. Sam i samotny. Zrobiło mi się go tak potwornie żal, że aż gula uformowała się w moim gardle. Miałam ochotę po prostu podbiec do niego i przytulić z całych sił. Nagle Rose wstała z miejsca.
 - Nie mogę – rozpłakała się, podbiegając do mnie.
Przytuliłam ją mocno.
- Przepraszam cię, [t.i.] – szlochała. – Przepraszam za wszystko.
Zajęta uspakajaniem dziewczyny, nawet nie zauważyłam, jak wokół mnie zebrała się grupka kolegów i koleżanek z klasy.
- Ja też przepraszam – usłyszałam gdzieś tam z tłumu.
- Ja też.
- Fajnie cię widzieć – dodał wyraźnie speszony Jonatan, wbijając wzrok w podłogę.
- Dziękuję. – Posłałam im wszystkim ciepły uśmiech. – Jesteście kochani. – Podniosłam głowę, szukając tej jednej twarzy. Nasze spojrzenia na kilka nanosekund się spotkały. Wtedy bez słowa gwałtownie poderwał się z miejsca i wybiegł z klasy. Zdezorientowana spojrzałam na Beth.
- Jeśli dalej ci zależy, to leć za nim! – ponagliła mnie.
Wstałam i podbiegłam do biurka nauczycielki.
- Mogę…?
- Jasne, leć.
- Dziękuję pani.
"Wyleciałam" z sali i rozejrzałam się po korytarzu. Biegł. Uciekał.
- Harry! – krzyknęłam za nim, ale nie słuchał. – Harry, stój! Błagam!
Rzuciłam się w pościg. Wybiegłam za nim ze szkoły, a następnie do parku.
- Harry, do cholery, stój!!! – wydarłam się na całe gardło, aż zapiekło w proteście.
Stanął. Nareszcie. Zagrodziłam mu drogę i spojrzałam w jego wyblakłe, szaro-zielone tęczówki.
- Po co mnie gonisz? – zapytał, uciekając przed moim wzrokiem. – Należy mi się.
Widząc łzy w jego oczach, sama nie mogłam zapanować nad własnymi.
- Harry, kocham cię – wydusiłam. – I wiem, że ty też mnie kochasz.
- To i tak niczego nie zmieni. Nie możemy być razem.
- Ale dlaczego? Harry, dlaczego?
- Nie widzisz, co ta miłość z nami zrobiła? – wydusił. Jego twarz zrobiła się czerwona od płaczu. – Ja skrzywdziłem ciebie, a ty siebie. Nie wolno nam być razem. Los tak chciał. Nie możemy do siebie wrócić. Twoi rodzice nam nie pozwolą. Nikt. Najlepiej będzie, jak po prostu zniknę z twojego życia.
- Tak, do cholery?! – wydarłam się.. – Tak?! Proszę bardzo! Zniknij! Razem ze wszystkimi moimi wspomnieniami! Zniknij! Inaczej ci nie pozwolę! Nie pozwolę, do cholery!
Spojrzał na mnie błyszczącymi oczami.
- Harry, proszę – jęknęłam bezsilnie, dusząc się od płaczu. – Nie rób mi tego znowu. Nie krzywdź mnie. Nie zostawiaj… Bez ciebie się gubię… czuję się jak dziecko we mgle… Nie mogę bez ciebie żyć… jakbym była tylko połową samej siebie… nie odchodź… Wszystko się posypało… zbudujmy to na nowo…
Ścisnęłam powieki, krztusząc się swoimi własnymi łzami, gdy nagle znów poczułam jego ciepło. Objął moje drobne ciało z całej siły. Jedyne miejsce, gdzie tak naprawdę mogłam poczuć się bezpiecznie – jego ramiona. Poczułam potworny ścisk w sercu. Wspomnienia zaczęły wracać. Dobre wspomnienia. Wtedy zrozumiałam, jak bardzo za nim tęskniłam.
- Nie płacz już – szepnął. – Proszę. Nie zasłużyłem na twoje łzy.
Wtuliłam mokrą twarz w jego ciepłą szyję.
- Nie będzie łatwo, wiesz? – zapytał, uspokoiwszy mnie nieco. – Twoi rodzice mnie nienawidzą. Nawet im się nie dziwię.
- Będzie dobrze. Będzie dobrze...

"Szczęście ma swoją cenę. Ja za swoje zapłaciłam."

I znowu ta technika... ;3