#14 Niall cz.6

Imagin zadedykowany Oliwii.♡

Obudziły mnie pierwsze promienie słońca wpadające do pokoju. Leniwie otworzyłam oczy i zobaczyłam twarz Patricka tuż obok mojej. Uprzedzam pytania. Do niczego nie doszło. Długo rozmawialiśmy poprzedniego wieczoru, aż usnął w moim łóżku, a ja nie miałam serca go budzić.
- Kochanie, pobudka... - szepnęłam mu na ucho, muskając jego płatek.
- Skarbie, jeszcze chwileczkę.
- Wstawaj, leniu!
Szturchnęłam go w ramię.
Przetarł oczy i ziewnął.
- Jaka miła pobudka - mruknął, udając obrażonego.
Delikatnie odgarnęłam grzywkę, która opadała mu na czoło i czule ucałowałam jego spierzchnięte wargi.
- Milej?
- Zdecydowanie - odparł.
Nie wiem, jak to zrobił, ale nagle cały mój ciężar wylądował na nim.
- Może być jeszcze milej - dodał szeptem, składając czuły pocałunek na moich ustach.
Przekręcił się tak, że on górował. Cały czas odwzajemniałam pocałunek, który nam obojgu najwyraźniej się spodobał. Nagle do pokoju wpadła Kate bez ostrzeżenia.
- O, cholera - zaklęła, odwracając się tyłem. - Przepraszam, nie wiedziałam, że tu jesteś. Przyszłam obudzić Olivię.
Zszedł ze mnie zrezygnowany.
- Mam nadzieję, że wam nie przeszkodziłam - dodała.
- Nie - odparłam, zaśmiewając się histerycznie.
Jeszcze nie.
- Możesz się odwrócić - powiedział Patrick.
Usiedliśmy na łóżku.
- Jeszcze raz przepraszam - lamentowała. - Ja.. nie chciałam...
- W porządku - przerwałam jej.
- To ja... ten... śniadanie za pół godziny.
Wyszła.
- Ona jest... - zaczęłam.
- Stuknięta? - zaśmiał się.
- Pozytywnie stuknięta - przytaknęłam.
Pocałował mnie w policzek i wstał z łóżka, wzdychając ciężko.
- To do zobaczenia na śniadaniu, kochanie - pożegnał się.
- Do zobaczenia.

WIECZOREM

Ubrana w lekką sukienkę w kwiaty wyszłam na mały, samotny spacer. Nie

oddalałam się zbyt daleko, bo nie znałam jeszcze okolicy na tyle dobrze. Przeszłam się brzegiem jeziora, po drodze zbierając małe kwiatuszki. Dwa z nich wplotłam sobie we włosy i szłam tak. Czułam absolutne, niezaprzeczalne szczęście. Nawet obecność Horana mi nie przeszkadzała, bo nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa. Nie zbliżał się do mnie, zapewne dzięki obecności Patricka, który pilnował mnie jak oka w głowie. Jedyne, co mnie drażniło, to ten wściekły wzrok blondyna podczas posiłków. Ale niewiele się tym przejęłam.
Po około półtorej godziny wróciłam do budynku, w którym było podejrzanie cicho. Postanowiłam poszukać Patricka, więc weszłam na górę, a następnie odnalazłam jego sypialnię. Drzwi były uchylone, więc zajrzałam.
I w tej jednej chwili mój świat się zawalił. Na pstryknięcie palcem, mrugnięcie okiem. Wszystko, w co wierzyłam, ludzie, którym ufałam, wartości, które ceniłam... legły w gruzach. Zbiegłam na dół, zanosząc się płaczem. Niewiele widziałam, bo łzy zasłaniały mi wszystko. Biegłam lasem, czując, jak liście szeleszczą pod moimi stopami. Nagle potknęłam się o kamień i upadłam bezradnie na runo leśne, kalecząc kolana. Byłam taka bezradna i bezbronna. Kwiaty, które wcześniej miałam we włosach zwisały z nich teraz. Nagle poczułam, jak ktoś podbiega do mnie i obejmuje.
- Olive, co się stało? Co się stało?
Nie widziałam nic. Zasłona łez nie pozwalała na rozróżnienie jakichkolwiek kształtów. Ale ten głos i akcent rozpoznałam od razu.
- Niall... Niall... - szlochałam, z ulgą znikając w silnych ramionach chłopaka.
- Jezu, co on ci zrobił? - Objął mnie mocniej. - Zapłaci mi za to!
- Niall...

I'm sorry. I'm really sorry. Przepraszam za ten oklepany, przeklepany, przereklamowany i poturbowany pomysł. Po prostu ta wersja happy endu wydała mi się najlepsza. Ale zaraz, zaraz... W sumie... nie napisałam wprost, co zobaczyła Olivia... Możecie nie wiedzieć. A może się domyślacie? Zróbmy więc tak. Będzie dedyk pierwszej części Harrego dla tego, kto pierwszy (jak najdokładniej) zgadnie albo się domyśli (jak zwał tak zwał ;)), co zobaczyła Olive. ;) x

PS. Następna część będzie ostatnią, a pojawi się w weekend.☺