#15 Harry cz.5

-NASTĘPNEGO DNIA-

Wstaliśmy JUŻ około 9:00. Raczej [t.i.] wstała, a reszta to jej rozpaczliwe próby wyciągnięcia mnie spod kołdry.

- Hazz! - Potrząsała bezlitośnie moim policzkiem, wyciągając mnie z przyjemnego snu o tym, jak to wpatrywaliśmy się razem w zachód słońca nad Atlantykiem. - Harry! Haroldzie Edwardzie Styles, leniu przebrzydły! Wstawaj, do jasnej anielki!
Całkowicie bezradny wobec jej okrucieństwa otworzyłem oczy i usiadłem na łóżku.
- Jesteś bezlitosna - wymruczałem, poranna chrypka dawała o sobie znać. Odkaszlnąłem, ale nie odpuszczała. Szczerze jej nienawidziłem, ale [t.i.] uważała, że jest urocza.
- Jeszcze mi za to podziękujesz.
- Gdzie ci tak spieszno? Bibliotekę otwierają dopiero o wpół do dziesiątej.
- A wiesz, że już jest dziesięć po dziewiątej?
- No i co? I tak zamykają o 18:00.
- O 18:00 będziesz zajęty.
- Czym?
- Robieniem mi kolacji.
- Za co? - jęknąłem.
- Za listę na zakupy.
- I nie odpuścisz?
- Sam mówiłeś, że faceci lubią asertywne babki. Tego się trzymajmy.
- Nie mówiłem tego, żebyś to potem wykorzystywała przeciwko mnie - burknąłem, wkładając kapcie.
- Trudno. Ale teraz wstawaj i chodź na to śniadanie, bo do 18:00 się nie wyrobisz!
- Zrobiłaś śniadanie?
- A miałam wyjście? Ty byś nie zdążył.
Kocham Cię.

-45 MINUT PÓŹNIEJ-

Szliśmy przez miasto, trzymając się za ręce. Słońce prażyło niemiłosiernie, co w Londynie naprawdę rzadko się zdarza. Plusem było to, że [t.i.] założyła na siebie tylko krótkie, ciemnodżinsowe szorty i różową bokserkę, odsłaniając sporo ciała, więc mogłem bezkarnie obserwować jej długie, opalone nogi i wydatny biust.
Styles, jesteś beznadziejnie zakochanym kretynem. Zamiast wziąć się do roboty, zawalczyć, ty się ślinisz tylko bez przerwy po kątach.
Cała prawda. Ale co miałem zrobić? "Kocham cię" - dwa słowa, które na zawsze niszczą przyjaźń. Przynajmniej tak słyszałem. Przyjaźń. Pf... Brzydzę się tym słowem... Nienawidzę go, lecz co mi pozostało? Tyle mam. Chociaż tyle. Zniszczę to, jeżeli okaże się, że nie czuje do mnie tego samego, a przecież przysiągłem, że jej nie zostawię. Przysięgi dotrzymam. Nie skrzywdzę jej. Już nigdy.
Wielokrotnie wspominałem nasz pocałunek, który miał miejsce tego samego dnia, kiedy Robin ją pobił i poroniła. W tamtym momencie wszystko było inne. Myślałem, że to ja jestem powodem jej wiecznego smutku, że zmieniając się, mogę ją uszczęśliwić, wszystko naprawić. Jak bardzo się myliłem!
Pchnąłem przed [t.i.] drzwi i weszła do środka, a ja za nią. Modliłem się w duchu, żeby za bibliotecznym biurkiem siedziała Alysson - młoda blondynka o ufnym spojrzeniu niebieskich oczu, a nie jej ciotka - Grace, która była wysoką, postawną kobietą o wiecznie zmęczonym wyrazie pomarszczonej jak rodzynek twarzy. Wąskie wargi zawsze pomalowane czerwoną szminką dodawały ostrości jej rysom. Włosy upinała w ogromnego koka, który jeszcze bardziej ją postarzał. Moim zdaniem pasowała bardziej na żandarma, niż właścicielkę biblioteki. Do tego, delikatnie mówiąc, za mną nie przepadała, zapewne przez mój wygląd. Lecz czy to, że mam "kilka" tatuaży i kolczyków od razu czyni ze mnie przestępcę? Dla niektórych widocznie tak. Czasem zaczynam żałować, że w ogóle je mam. Podobały się laskom, to zrobiłem, a teraz? Po co mi one? Jestem tylko beznadziejnie zakochanym kretynem, którego największym przestępstwem jest przeklinanie od czasu do czasu, chociaż nawet i to coraz rzadziej, bo nie podoba się to [t.i.]. Taki sobie jestem chuligan, że alkoholu pod żadną postacią nie ruszam, rzadko kiedy pojawiam się na imprezach, uwielbiam chodzić z Nią do kina, co najmniej dwa razy w tygodniu wyciągam ją na lody i przynajmniej raz na tydzień oglądam z nią beznadziejne komedie romantyczne, których szczerze nienawidzę, ale z [t.i.]... to co innego. Takiego maratonu filmowego spodziewałem się też dziś wieczorem, bo przecież muszę się jej jakoś zrewanżować za tą listę zakupów. I tu kolejna moja modlitwa, żeby z całego arsenału naszych płyt DVD nie wybrała "Jak stracić chłopaka w dziesięć dni", bo chyba dostanę szału, jak ta cała Andie jeszcze raz nazwie przyrodzenie nieszczęsnego Bena "księżniczką Zofią"!*
Wracając do biblioteki. Cholerny pech chciał, że za biurkiem siedziała Grace. Podszedłem do niej niepewnie. Czyżby ręce zaczęły mi się pocić? Niemożliwe. A jednak.
- O, witam pana Stylesa - przywitała się złośliwie.
Jędza!
- Dzień dobry - odparłem, kładąc książkę na jej biurko.
Rzuciła mi podejrzliwe spojrzenie znad zielonych oprawek swoich okularów i chwyciła ją. Otworzyła egzemplarz, dokładnie mu się przyglądając. Zapewne chciała sprawdzić, czy go nie zniszczyłem i ewentualnie mnie za to opierdol... ochrzanić, zmieszać z gów... błotem i zdeptać jak nędznego robaka, dla którego zaszczytem powinno być zakończenie swej marnej egzystencji za pomocą jej pantofla.
- Coś jeszcze? - zapytała.
- Na razie nie - odparłem z triumfem. Sam fakt, że nie powiedziała nic o stanie książki, świadczył o tym, że był on nienaganny. - Moja koleżanka się rozgląda.
Odszedłem z jej biurka zadowolony. Musiała mieć dobry dzień, bo nawet mnie nie opieprzyła za zwłokę. Zacząłem szukać [t.i.]. Na samym początku zajrzałem oczywiście do działu z romansami, lecz tam jej nie było. Nieco zdziwiony zacząłem kluczyć między kolejnymi regałami, aż w końcu gdzieś tam zauważyłem wystający koński ogon i poszedłem w tamtym kierunku. Zobaczyłem ją. Ją i jeszcze kogoś. Jakiegoś mężczyznę mniej więcej w moim wieku co ja, chociaż trochę niższego. Podszedłem do nich nieco zdziwiony, ale jednocześnie zły, bo patrzył na nią maślanymi oczkami. Słowem: Patrzył na nią tak, jak tylko ja mogłem.

*Osobiście nie mam nic do tego filmu. Taka sobie leciutka, przyjemniutka komedia romantyczna. :)

Taki sobie wesoły Hazzuś^^. Udało mi się "naskrobać" tą cześć wcześniej, więc dodaję. Jest krótka i nudna; mi osobiście średnio się podoba, ale cóż... Powiedzmy, że straciłam ochotę na pisanie tego opowiadania. Dlaczego? Ponieważ poprzednia część miała 44 wyświetlenia i myślę, że przy aż tylu tych komentarzy mogłoby być więcej. Nie wiem, nie rozumiem. Dlatego jeżeli macie do mnie jakieś skargi, zażalenia, a może chcecie mi zwrócić uwagę na jakieś karygodne błędy, które popełniam, i z jakichś powodów boicie się o tym wspomnieć w komentarzu; piszcie. Nie posiadam aska ani nic z tych rzeczy, więc na dole macie mojego maila. W tym momencie powtórzę słowa Dreamer, które napisała pod jednym z rozdziałów TS, a które w szczególny sposób zapadły mi w pamięć: "Piszę dla siebie, ale publikuję dla Was". Poświęcam Wam naprawdę dużo czasu; czy to naprawdę tak wiele? Skomentowanie jakąś głupią kropką?
Cieszy mnie, że są osoby, którym to opowiadanie przypadło do gustu i właśnie dla nich je dokończę, bo została mi (chyba) jeszcze tylko jedna część. Jestem Wam naprawdę ogromnie wdzięczna; praktycznie tylko dzięki Wam ten blog dalej funkcjonuje. ;***
✉ paulina.andrzejewska300999@wp.pl