#15 Harry cz.2

♫MUZYKA♫

(Nie jestem pewna, ale chyba przy tym to pisałam.☺)

Usiadłam przy stole z miską płatków z mlekiem.

Czy ja naprawdę muszę tak żyć? Obietnica złożona matce nie obejmowała chyba tego, że mam przeżywać taki koszmar na jawie? Owszem. Może i nie. Miałam przecież tylko walczyć o swoje szczęście. Zawsze i wszędzie. Miałam się nie poddawać. Miałam się nie okaleczać (bo raz, po śmierci taty mi się zdarzyło. Stąd ta żyletka ukryta w ramce na zdjęcia). Zatem dlaczego się tak męczę? Dlaczego tak po prostu nie ucieknę? A no tak! Zapomniałam! Już próbowałam, ale bez skutku, bo znaleźli mnie zanim zdążyłam opuścić Londyn. Nie zdziwiłabym się, gdyby nagle się okazało, że Robin ma jakieś wtyki w mafii. No bo jakim sposobem (będąc w pracy) domyśliłby się, że nie poszłam do szkoły i zaczęłam zwyczajnie pakować manatki?

Poza tym… Harry… Gdzieś tam głęboko naiwna ja wierzy, że on nie jest aż taki zły, że w końcu się ogarnie i między nami znowu będzie jak kiedyś. Jestem głupia.

Nagle z góry zszedł Harry. Harry na kacu - powinnam dodać. W jednej chwili nabrałam ochoty, żeby zniknąć.

O, nie! Nie pokażę mu, że się go boję!

- Cześć - przywitał się.

- Cześć - odpowiedziałam cicho.

Obserwowałam go kątem oka. Wyjął szklankę z szafki i nalał do niej wody. Następnie podszedł do stołu i usiadł blisko mnie. Bardzo blisko. Zbyt blisko. Nasze dłonie przypadkowo się spotkały. Wzdrygnęłam się.

- O co chodzi? - zapytał, patrząc na mnie podejrzliwie, ale i z zaskoczeniem.

- O nic - odparłam.

- Jak to o nic? Boisz się mnie?

- Nie.

- Przecież widzę. Kiepsko kłamiesz, [t.i.].

- Nie boję się ciebie - odparłam, niezauważalnie się od niego odsuwając.

- Kto ci to zrobił? - spytał, patrząc na mój siny nadgarstek. - Ja? - domyślił się.

- Nie, kurwa. Święty Walenty - odpowiedziałam, naciągając rękaw bluzki.

- Przepraszam.

- W dupie mam twoje przeprosiny.

Moja odwaga zaskakiwała mnie samą.

Wstałam z miejsca i podeszłam do zlewu. Następnie wylałam do niego mleko i odstawiłam miskę gdzieś na bok.

- Naprawdę przepraszam - usłyszałam tuż za plecami i znowu prawie podskoczyłam.

Odwróciłam się w jego stronę.

- Harry, do cholery! Zostaw mnie! - krzyknęłam, mój głos drżał, oczy wypełniły się łzami. Kierował mną lęk. Czułam się jak ofiara w potrzasku.

- Naprawdę się mnie boisz - stwierdził ze smutkiem, a może bólem???

Schował twarz w dłoniach i przeczesał nimi włosy, a ja obserwowałam go z przerażeniem w oczach.

- Nic ci nie zrobię, [t.i.].

- Ta... Zawsze mówisz to samo, a potem co? Gówno. Dzisiaj wieczorem znowu przyjdziesz pijany i będziesz się do mnie przystawiał. Za dobrze cię znam. Daj mi po prostu spokój! Nie dość, że ty, to jeszcze...

- Jeszcze co? - ożywił się nagle.

Czy wspominałam już, że nic nie wie o "wyczynach" swojego ojczyma?

- Nic.

Chwyciłam torbę i wyszłam do szkoły - jedynego miejsca, gdzie mogłam tak naprawdę poczuć się bezpiecznie.

* * *

Wróciłam do domu i krótkim całusem w policzek przywitałam się z Maddie - jedyną życzliwą mi osobą w tym domu. Przychodziła raz dziennie na trzy godziny. Sprzątała, robiła pranie, obiad, odkurzała itd.

Weszłam po schodach na górę do swojego pokoju i wzięłam się za lekcje i naukę. Nagle, po półtorej godziny usłyszałam ciche pukanie.

- Kto tam? - zapytałam przerażona.

- Harry. Mogę wejść?

Wstałam z miejsca.

- Proszę - odpowiedziałam niepewnie.

Wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi.

- Co tu robisz?

- Tak, przyszedłem cię zgwałcić, a potem zamordować - odparł, uśmiechając się, aż w jego policzkach ukazały się te rozkoszne dołeczki, które przypominały mi stare dobre czasy, gdy moja mama Hannah jeszcze żyła.

Mnie jednak ten żart nie rozbawił ani trochę.

- O co chodzi? - zapytałam. - Nie powinieneś być z kumplami?

- Przeżyją beze mnie.

- Więc co?

Zaczynałam panikować. Nikt nie mógł wiedzieć, co mu chodzi po głowie,

- Dalej się mnie boisz? - zapytał czy raczej... stwierdził?

- Harry, proszę - szepnęłam, gula znowu uformowała się w moim gardle, utrudniając mówienie. - Powiedz, czego chcesz.

- A dostanę za to buziaka?

Wspomnienia uderzyły we mnie ze zdwojoną siłą, że aż zabolało. Jeszcze pół roku temu często się tak ze sobą droczyliśmy.

Patrzyłam na niego oczami wypełnionymi łzami.

- Proszę cię, [t.i.], uśmiechnij się w końcu - powiedział z zatroskaną miną. - Co mam zrobić, żebyś przestała się mnie bać? Mogę przysiąc na co chcesz, że cię już więcej nie skrzywdzę. Jestem trzeźwy, możesz sprawdzić.

Zrobił dwa kroki w moją stronę. Cofnęłam się.

- Spokojnie. - Zbliżył się jeszcze bardziej. - Spokojnie, [z.t.i.]*. Nie zrobię ci krzywdy. Powąchaj tylko.

Chuchnął mi prosto w twarz. Jego oddech pachniał tylko i wyłącznie pastą do zębów.

- No i co? - zapytałam. - Myślisz, że raz przyjdziesz trzeźwy i wszystko będzie ok?

- Od czegoś chyba trzeba zacząć, nie? A teraz ubierz się jakoś ładnie, bo zabieram cię do kina.

*[z.t.i.] - zdrobnienie twojego imienia

"W większości przesypiam te demony, lecz Twój duch wciąż mnie budzi."

Ten cytat tam na górze pochodzi z tej piosenki, jakby co. ;)
Jak widać, Harold powoli przechodzi przemianę. Myślę, że najgorsze minęło w pierwszej części. Chociaż... zależy, jak na to spojrzeć. ;) W każdym razie, tak dla Waszego spokoju, to opowiadanie kończy się dobrze. Nawet bardzo. Jakkolwiek poważnie to zabrzmi, dobro zwycięża.☺ Na razie mam cztery części, ale zobaczymy, bo może pociągnę to dalej, a kontynuacja byłaby MEGA słodka (czyli w moim stylu :P), bo opierałaby się na walce Harrego o uczucie [t.i.] i w większości byłaby pisana z jego perspektywy. Możliwe nawet, że pojawiłby się jakiś inny członek 1D, ale jeszcze nie zdecydowałam, jaki. ;) x

PS. Jutro mały przerywnik w postaci jednoczęściowego Liama, bo komuś obiecałam.☺