#18 Harry cz.6

Ociężale podniosłam powieki.
- Harry… - jęknęłam.
- [t.i.]! – krzyknęła prawie moja mama.
Próbowałam się podnieść, ale moje mięśnie były zbyt słabe. Otępiały mózg nie był w stanie odróżnić jakichkolwiek kolorów czy kształtów. Oślepiająca biel to jedyne, co rejestrował.
- Mamo… - szepnęłam bezsilnie. – Umarłam?
- Nie… na szczęście nie… - szlochała.
Wtedy poczułam ciepło jej dłoni ściskającej moją. Wykorzystując do tego całą swoją silną wolę, podniosłam powieki.
- Gdzie ja jestem? – zapytałam.
- W szpitalu. Boże…
Próbowałam przełknąć ślinę, ale nie poczułam nic oprócz potwornej suchości w ustach.
- Pić… - szepnęłam.
- Dziecko… - Odgarnęła włosy opadające mi na twarz. – Nie wolno ci jeszcze pić. Zrobili ci płukanie żołądka.
- Przepraszam, mamo… Przepraszam… - Przymknęłam oczy, uwalniając łzy.
- Nie przepraszaj. Już po wszystkim. Tata się tym zajmie.
- Nie! – wybuchłam gwałtownie. Mój ojciec był znanym adwokatem. – Mamo, nie! Ja nie chcę…
Poczułam ogromny przypływ energii. Już nie byłam ani słaba, ani zmęczona.
- Spokojnie, dziecko. Nie denerwuj się. Wszystko będzie dobrze.
- Nic już nie będzie dobrze. Mamo, ja go kochałam, wiesz? Dalej kocham. Nigdy nie przestanę.
- Tyle złego ci zrobił…
- Wiem… ale… nie umiem… - szlochałam - inaczej… To wszystko… było kłamstwem… jestem naiwna, ale… dalej go kocham… Nie mam już siły… Proszę… Dlaczego mnie uratowaliście? Ja… nie chcę już żyć… Nie dam sobie rady…
- Dziecko, o czym ty mówisz? Jesteś młoda, ładna. Niejednemu chłopakowi jeszcze zawrócisz w głowie. Zapomnij o nim.
- Nie mogę, nie rozumiesz? Nie mogę. Nawet jeśli to wszystko było tylko jego gierką. Nie mogę. I gdyby istniał jakiś cień szansy, że to szczęście, jakie mi dawał, może wrócić, to bez wahania rzuciłabym to wszystko w cholerę. Nie kocha się na pół gwizdka, mamo. Miłość jest jedna. Szalona, namiętna, głupia, ślepa, czasem zakazana, jak nasza. Jedna. Kocha się do bólu albo wcale.
- Ty go naprawdę kochasz… - wyszeptała przez łzy.
- Kocham… - jęknęłam. – Kocham… nigdy się z tego nie wyleczę. Nie chcę.
Nagle do pokoju wparowała Beth.
- [t.i.], matko! Co ty sobie zrobiłaś! Wreszcie mnie tu wpuścili!
- Mamo, zostawisz nas? – zapytałam.
- Jasne. – Pocałowała mnie w czoło i wyszła, a dziewczyna zajęła jej miejsce i chwyciła moją dłoń.
- Jak mogłaś? – wyszeptała. – Jak mogłaś?
- Przepraszam, Beth – odparłam przez łzy. – Przepraszam. To wszystko mnie przerosło…
- Nie przepraszaj, tylko obiecaj, że nigdy więcej tego nie zrobisz!
Uśmiechnęłam się do niej blado.
- Obiecuję.
Na chwilę zapadła cisza.
- Nie przyszłam tutaj… - zaczęła. - …żeby ci powiedzieć „A nie mówiłam?”, chociaż może powinnam, ale… Dlaczego to zrobiłaś?
- Bo go kocham – odparłam krótko. – Myślałam, że on mnie też, ale widocznie się myliłam. Okazał się być zwykłym sukinsynem, przed którym wszyscy próbowali mnie ostrzec.
Odwróciłam wzrok, wlepiając go w okno. Niewiele widziałam, bo deszcz spływający po szybie zasłaniał wszystko.
- A jak w szkole? – zapytałam dla zmiany tematu, przenosząc spojrzenie na twarz dziewczyny.
- Wszyscy się tym przejęli. Nawet ta jędza Rose. Gdy nam o tym wszystkim powiedzieli, zrobiła się blada jak ściana, aż ją do pielęgniarki musiałyśmy zaprowadzić.
Zaśmiałam się na to wyobrażenie.
- A co z…? – zaczęłam, ale urwałam wpół zdania.
- Nie ma teraz życia w szkole – odparła, spokojnie gładząc moją dłoń. – Nikt się do niego nie odzywa. Należy mu się. Chyba go sumienie ruszyło, bo był tu nawet, ale twój ojciec go nie wpuścił.
- Był tu? – ożywiłam się.
- A no był. Ale już więcej cię nie skrzywdzi. Nie pozwolimy mu – odparła z bojową miną.
Coś we mnie się poruszyło. Martwił się?
- Masz serdeczne pozdrowienia od Jonatana – odezwała się po chwili. – I życzenia szybkiego powrotu do zdrowia od całej klasy oczywiście.
- Wszyscy jesteście kochani. Nawet za Rose mi się trochę tęskni – zaśmiałam się.
- Jonatan jest fajny… - stwierdziła ściszonym głosem.
- Nie zaczynaj! – odparłam, śmiejąc się.
- Lubi cię… - dodała.
- Ja jego też.
- Więc może…?
- Nie kombinuj! – odparłam, śmiejąc się.
Spojrzałam na lawendową ścianę naprzeciwko.
Może kiedyś uda mi się od tego uwolnić. Może kiedyś zostawię przeszłość za sobą. Póki co, każdego cholernego wieczora położę się do łóżka i będę wspominać. Zasnę z przeświadczeniem, że to wszystko tylko mi się przyśniło. Prawda okaże się bolesna. Obudzę się, a obok nie poczuję znanego ciepła, nie usłyszę Twojego elektryzującego głosu przy uchu. Nie pocałujesz mnie na „dzień dobry” i nie będę Twoja. Tak samo jak Ty nie będziesz mój…

No i mam dylemat. Bo mój sen (a raczej koszmar) tak się nie skończył. Jednak pomyślałam, że opowiadanie można by zakończyć na tym etapie. No i teraz pytanie do Was. Czy chcecie dalej czy mam to zostawić, jak jest? Piszcie, nie obrażę się. Po prostu chcę wiedzieć. Najwyżej z tytułu posta usunę: "(ostatnia)". ;) Nie powiem, czy kontynuacja kończy się happy endem, ale moja przyjaciółka (która całość otrzymała mailem) płakała. :) A więc piszcie.♥
Nie chciałabym, żebyście się mną znudzili, a tak pięknie komentujecie, że zmieniamy zasadę. Po pierwsze podnoszę poprzeczkę do siedmiu komentarzy. A po drugie kolejną część (czy też coś całkowicie nowego) dodam w piątek, o ile do tylu dobijecie. ;) Dacie radę. Na pewno. x ♥