#17 Zayn

Dedykacja dla Hope Foreverdirectioners. Żeby jednak nie ograniczała wejść tutaj, ale o tym w następnym poście. :) Wydaje mi się, że pierwszą częścią Harrego Cię troszkę zawiodłam, więc się rehabilituję.❤♡❤

♪MUZYKA♪

- Kocha… Nie kocha… Kocha… Nie kocha…

Chrzanić pieprzone wyliczanki! I tak wiem, że nie kocha! – pomyślałam, rzucając gałązkę świerku gdzieś za siebie.

Niepoprawna ze mnie romantyczka – myślicie.

Haha, dobry żart. Aż się popłakałam, serio.

Wyjęłam z kieszeni zapalniczkę i paczkę fajek. Wyciągnęłam z niej papierosa i odpaliłam. Zaciągnęłam się dymem, przymykając oczy.

Uśmiechnęłam się, gdy przed oczyma stanął mi obraz biologicy z college’u suszącej wszystkim głowę: „Na świecie co 10 sekund ktoś umiera na chorobę spowodowaną paleniem papierosów.”.

Nagle zza drzwi wyłonił się Niall.

- [t.i.], idziesz? Za minutę twój występ.

- Jasne.

Rzuciłam niedopałek na chodnik i przydeptałam butem. Następnie weszłam od zaplecza do małego baru, gdzie pracowałam. Stanęłam na scenie i poinstruowałam muzyków. Następnie podeszłam do mikrofonu i po chwili piosenka się zaczęła.

Tylko na scenie tak właściwie byłam sobą. Tylko tam mogłam uwolnić z siebie wszystkie emocje. Tym razem śpiewałam Avril Lavigne –„ I’m With You”.  Przymknęłam oczy, oddając się dźwiękom. Wiedziałam, że wszyscy mają mnie gdzieś. Byłam tylko dodatkiem do miłego wieczoru. Nikogo nie obchodziło, czy mam talent, czy może liczę na chwilę uwagi, czy śpiewam do rzeczy. Przykre, ale prawdziwe. Ciężka łza spłynęła po moim policzku, gdy śpiewałam: „Czy nikt nie próbuje mnie odnaleźć? Czy nikt nie zabierze mnie do domu? Jest cholernie zimna noc, próbuję rozgryźć to życie. Czy nie weźmiesz mnie za rękę? Zabierz mnie w jakieś inne miejsce. Nie wiem, kim jesteś. Ale ja... Jestem z Tobą. Jestem z Tobą.”

Piosenka się skończyła. Nie liczyłam na brawa. Po prostu rozejrzałam się po ludziach. Właściwie, tylko jedna osoba na mnie patrzyła. Ten przenikliwy wzrok ciemnych tęczówek przeszywał mnie na wskroś. Bez słowa zeszłam ze sceny i od razu skierowałam swe kroki w stronę baru. Skończyłam już zmianę, dlatego pozwoliłam sobie na wypicie „jednego”.

- Pięknie śpiewałaś – powiedział Niall stojący za barem, wycierając kufel od piwa.

- Dziękuję, Niall.

Uśmiechnęłam się do przyjaciela. Mój mały promyczek.

Nagle usłyszałam czyjś niski głos przy uchu:

- Cześć.

Okręciłam się na krzesełku w stronę źródła dźwięku, w którym rozpoznałam ciemnowłosego, którego wzrok czułam na sobie na scenie.

- Cześć – odparłam, kierując spojrzenie na prawie pusty kieliszek, który trzymałam w dłoni. Zmęczenie dawało mi się we znaki. Modliłam się tylko w duchu, żeby Mulat nie był kolejnym śliniącym się podrywaczem, którego musiałabym się pozbyć za pomocą mocnego kopniaka w krocze.

- Masz piękny głos – powiedział, zajmując miejsce tuż obok mnie. – Marnujesz się tutaj.

- Nie tylko ja. – W tym momencie pomyślałam o Niallu, którego głos mógł zwalić z nóg.

- Wiele niewykorzystanych talentów stąpa po tej Ziemi, nie uważasz?

Okręciłam głowę w jego stronę.

- Może…? Przepraszam, jestem zmęczona.

- Czy mam to rozumieć jako… „odwal się, jestem zajęta”?

- Masz to rozumieć jako: „odwal się, jestem zmęczona”.

- Czyli niezajęta?

- Zawsze jesteś taki nieznośny?

- A ty zawsze jesteś taką pozorantką?

- Słucham? – obruszyłam się.

- Rozgryzłem się – odparł, mrużąc oczy niczym myśliciel.

- Jestem ciekawa, jak to zrobiłeś. Nie znamy się nawet pięciu minut.

- Po prostu widzę rzeczy, na które inni nie zwracają uwagi – szepnął mi na ucho.

- Na przykład?

- Na przykład teraz. Zgrywasz twardą i niedostępną, gdy tak naprawdę marzysz o tym, żeby ktoś się do ciebie zbliżył i uleczył złamane serce.

Prychnęłam pod nosem.

- Kiepski podryw.

- To nie był podryw, tylko prawda.

- Skąd ta teoria? – zapytałam, chwytając kieliszek.

Twoje zdrowie, Davidzie! – przemknęło mi przez głowę. Wypiłam alkohol do dna, krzywiąc się pod wpływem jego smaku.

- Na scenie prawie płakałaś. I nie ściemniaj tylko, że ci doklejana rzęsa wpadła do oka, bo w to nie uwierzę.

Przygryzł dolną wargę seksownie. Jeżeli myślałeś, że mnie to ruszy, to… Oblizał ją. Dobra, ruszyło mnie to.

- Myślę, że mógłbym ci pomóc – dodał. – Zayn.

Wyciągnął do mnie rękę. Uścisnęłam ją.

- [t.i.]. I jak zamierzasz to zrobić?

- Na początek odprowadzę cię do domu.

- Nie – odparłam krótko, zeskakując z krzesełka.

- Dlaczego?

- Bo nie. Nie wyglądasz na takiego, co złamane serca skleja. Raczej je łamie. Moje już jest złamane. Odpuść sobie. Już większej krzywdy mi nie zrobisz.

- I myślisz, że dzięki temu jesteś silniejsza? Że zbity wazon jest lepszy od tego posklejanego, bo nie można go już bardziej zniszczyć?

Zamrugałam powiekami, bo oczy zaczęły piec niebezpiecznie.

Jak to możliwe, żeby w ciągu pięciu minut jeden człowiek dowiedział się o mnie więcej, niż ja sama wiedziałam o sobie?

- Daj mi spokój – warknęłam. – Nie dam się znowu oszukać.

- Jesteś powierzchowna, [t.i.]. Żeby nie powiedzieć: „pusta”.

Tego było za wiele.

- Słucham?! No teraz to przesadziłeś! Wcale nie jestem…

- Jesteś, jesteś. Nie znasz mnie, a oceniasz. Nasza znajomość trwa jakieś… - Spojrzał na zegarek. – osiem minut, a już wystawiłaś sobie o mnie opinię.

- Dasz mi w końcu spokój? – zapytałam, obracając się na pięcie, lecz wtedy mocny uścisk na ramieniu zmusił mnie do powrócenia do poprzedniej pozycji.

- Co?! – warknęłam tak głośno, że kilka osób w barze wycelowało w nas spojrzenia.

- Chcę ci tylko pomóc, [t.i.]. Kiedy to do ciebie dotrze?

- A kiedy do tej twojej pustej mózgownicy dotrze, że ja nie chcę twojej pomocy?!

Łzy popłynęły po moich policzkach mimowolnie. Zacisnęłam wargi w wąską linię. Mulat bez słowa podszedł do mnie i przytulił.

- Zostaw mnie! – szlochałam. – Zostaw, do cholery!

Uderzałam pięściami o jego tors, ale bezskutecznie, więc po chwili się poddałam. Coś we mnie jakby pękło, jakiś żal sprzed wielu miesięcy wylał się, znajdując upust we łzach. Nie płakałam. Od pieprzonych dwudziestu ośmiu miesięcy nie płakałam ani razu. A teraz? Stałam w ramionach obcego mężczyzny i beczałam jak dziecko.

Dlaczego akurat wtedy? Dlaczego akurat przy Nim? Nie mam pojęcia.

Gdy się w końcu uspokoiłam, wypuścił mnie z objęć i podał chusteczkę.

- Nie lepiej? – zapytał. – Teraz mogę cię odprowadzić?

Skinęłam głową bez słowa i wyszliśmy z baru. Szliśmy w ciszy.

- Nie wiem, czy powinnam… - zaczęłam z wahaniem.

- Co powinnaś?

- Czy powinnam pozwolić ci się odprowadzać… Teraz będziesz wiedział, gdzie mieszkam.

Przewrócił oczami.

- Czy ja naprawdę wyglądam na aż takiego złego, za jakiego mnie uważasz?

Zmierzyłam go wzrokiem. Miał na sobie zwykły, biały T-shirt, czarne spodnie i skórzaną kurtkę tego samego koloru. Wyglądał całkiem nieźle. Jak mogłam wcześniej nie zauważyć, że jest przystojny?

- Nie – odparłam cicho, krępująca czerwień spowiła moje policzki.

Po kilku minutach dotarliśmy na miejsce.

- Wejdziesz? – zapytałam. – Bez żadnych podtekstów. Na drinka.

Uśmiechnął się.

- Najpierw pomyśl, czy na pewno chcesz mnie wpuścić czy też grzeczność ci po prostu tak każe.

Spojrzałam mu w oczy.

- Chcę, żebyś wszedł – odparłam cichutko.

- Ufasz mi na tyle? Przecież mogę być złodziejem, gwałcicielem…

- Mój ojciec pracuje w policji. Znajdzie cię – odparłam, chichocząc.

Skrzywił się.

- Serio?

- A chcesz się przekonać?

- Wolę nie mieć z nim do czynienia – zaśmiał się.

- Nie skrzywdź mnie, to nie będziesz miał – powiedziałam cichutko.

Spojrzał mi w oczy i na moment zatopiłam się w głębi jego tęczówek o kolorze ciemnej czekolady.

Kiwnął głową ze zrozumieniem.

- Nie zamierzam – odparł cicho, dotykając dłonią mojego policzka.

(Notka w kolejnym poście. Po prostu byłaby za długa, więc dodaję ją osobno☺)