#2 Louis cz.1

MUZYKA

Całego tego imagina dedykuję Patrycji. Za wszystkie uśmiechy, jakie wywołało na mojej twarzy czytanie Twoich opowiadań i za radość, jaką mi sprawił Twój komentarz pod moim pierwszym opublikowanym imaginem ;). Dziękuję :*

Pamiętasz lato 2009?
Chciałbym tam wracać każdej nocy,
Nie mógłbym skłamać, to był najlepszy czas w moim życiu,
Leżenie na plaży o zachodzie słońca,
Granie na gitarze przy ognisku zbyt głośno,
O, nigdy nie mogliby nas uciszyć.

Historia jakich wiele. Chłopak i dziewczyna. Nastolatkowie. Letni obóz. Zakochanie. Wymykanie się z pokojów. Leżenie na plaży o zachodzie słońca. Wpatrywanie się w morze przy blasku księżyca… Następnie… koniec obozu, bolesne rozstanie. Obietnice: „Będę pisał”. Pisał… Listy i maile przychodziły regularnie. A potem… Przestał pisać. Olał mnie. Mnie – [t.i.] [t.n]. Okazał się być dupkiem jakich wiele. Powinnam o nim zapomnieć. Wszyscy mi to powtarzali. Powinnam… Od czasu tych wydarzeń minęło pięć lat. Stałam się dorosłą, studiującą młodą kobietą. Z Glasgow przeprowadziłam się do Londynu, gdzie otworzyłam z przyjaciółką małą bibliotekę. Powinnam… Ale nie mogłam.

- [t.i.], możesz przynieść te książki z magazynu? Muszę już iść.

- Tak, oczywiście. Poradzę sobie. A ty leć już i baw się dobrze! – ponaglałam przyjaciółkę

- Ale na pewno? Chce ci się zostać dłużej, żebym ja mogła iść na imprezę?

- Nie byle jaką imprezę! W końcu to roczek twojej siostrzenicy! – zaśmiałam się - Nie ma zbyt dużo pracy. A poza tym… Dwie godziny w tą czy w tamtą… mi nie robi różnicy. Przynajmniej nie będę znowu siedzieć w tym pustym mieszkaniu i myśleć.

Przytuliła mnie krótko i pocałowała w policzek.

- Jesteś kochana. Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła. Ale nie myśl już, bo zwariujesz. Postaraj się zapomnieć, ok?

Jakby to w ogóle było możliwe…

- Ok, ok. Leć już, bo się spóźnisz!

- To pa! Trzymaj się, mała!

- Pa!

Pomachała mi na pożegnanie, a dzwoneczki umieszczone nad drzwiami oznajmiły, że właśnie wyszła z budynku naszej małej biblioteki.

Skierowałam swe kroki w stronę magazynu. Po drodze przyjrzałam się liście książek, które miałam przynieść i w myślach obliczyłam ich wagę i czy uda mi się je przenieść za jednym razem. Weszłam do pomieszczenia, wyszukałam odpowiednie pozycje, ułożyłam je jedna na drugą i chwyciłam od dołu i od góry.

Wyszłam z magazynu, gdy nagle usłyszałam znajomy dźwięk dzwoneczków, oznajmiający czyjeś przybycie. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, ręce nagle mi osłabły, a książki upadły na podłogę. Chwilę wpatrywaliśmy się w siebie w ciszy.

Nie! Nie wierzę! Co on tu robi? Uszczypnijcie mnie, bo to chyba sen! – pomyślałam z paniką

Nie wiedząc co z sobą zrobić, bez słowa uklękłam i zaczęłam zbierać książki z podłogi. Nagle zobaczyłam jak czyjeś męskie ręce również chwytają jedną z pozycji. Podniosłam głowę i spojrzałam w jego oczy. Zawsze były dla mnie zagadką, lecz w tamtej chwili wydawały się być bardziej zagadkowe niż kiedykolwiek wcześniej.

- [t.i.]? Pamiętasz mnie? – zapytał

Ponownie przeniosłam wzrok na książki.

- Co ty tu robisz? – rzuciłam oschle, sama się sobie dziwiąc jak bardzo oschle

Po chwili pozbierałam wszystkie książki i podniosłam się z ziemi.

- Bo ja… Ten, no… - zaczął się jąkać – Przyszedłem po „Hamleta”.

- Aha. – odparłam, nieco zawiedziona, bo przez chwilę naiwnie wierzyłam w to, że to spotkanie po latach jednak nie było przypadkowe

Odłożyłam książki na biurko i usiadłam za nim.

- Pierwszy raz? – zapytałam

- Słucham?

- Pytam, czy byłeś tu już wcześniej, czy mam ci założyć kartę.

- Aaa… Ten, no… byłem tu już raz. Nie wiedziałem, że tu pracujesz.

Ja też nie wiedziałam, że Amy mogłaby mnie okłamać i nic mi nie powiedziała o spotkaniu z tobą. – pomyślałam z ironią i smutkiem jednocześnie

- Z czegoś trzeba żyć. – odpowiedziałam, wyciągnęłam jego kartę i wstałam od biurka

Podeszłam do półki i zaczęłam szukać „Hamleta”.

- Kiedy przeprowadziłaś się z Glasgow? – zapytał nagle

„A co cię to obchodzi? Przecież masz mnie gdzieś.” – miałam na końcu języka, ale w porę się w niego ugryzłam

- Od czterech lat. – odpowiedziałam siląc się na uprzejmość

Wyciągnęłam książkę i odwróciłam się w jego stronę. Przyjrzałam mu się. Zmienił się. Wydoroślał. Stał się przystojnym, dorosłym mężczyzną z delikatnym zarostem. I wtedy ku własnemu przerażeniu spostrzegłam, że mimo tego co mi zrobił, mimo tych nieprzespanych, pełnych bólu nocy nadal go kochałam.

- [t.i.]… Ja przepraszam, że… - zaczął, ale przerwałam mu:

- Daruj sobie, Louis. – wyciągnęłam z książki kartę i podałam mu szukaną przez niego pozycję – Po prostu weź tę książkę i wyjdź.

- [t.i.]… proszę cię. Porozmawiaj ze mną. Naprawdę mi przykro, że cię zraniłem.

- Nie wysilaj się. – powiedziałam beznamiętnym tonem - Ty masz swoje życie, a ja swoje. I niech tak zostanie. Rozdrapywanie starych ran nie ma sensu.

- [t.i.], proszę. Pozwól mi wyjaśnić…

Pokiwałam głową przecząco.

- Nie, Louis. Tu nie ma nic do wyjaśniania. Ja wszystko rozumiem. Znudziłam ci się i tyle. Szkoda tylko, że nie miałeś tyle odwagi, żeby powiedzieć mi to w twarz.

Zamrugałam powiekami, starając się powstrzymać łzy cisnące się natarczywie do oczu.

- To nie tak. Ja… Po prostu myślałem, że…

- Louis, nie. Idź już sobie. Proszę.

Spojrzał mi głęboko w oczy, jakby chciał w nich wyczytać wszystkie moje myśli i uczucia. Bez słowa chwycił ode mnie książkę i wyszedł, a ja usiadłam skulona na podłodze, obejmując nogi ramionami i zalałam się łzami, których potok wydawał się nie mieć końca.

-DWA TYGODNIE PÓŹNIEJ-

Załamałam się. Przestałam udawać. Było ze mną coraz gorzej. Nikomu nie powiedziałam o wizycie Louisa w bibliotece. Nikt nie wiedział co się dzieje. Wszyscy się o martwili, a ja uparcie milczałam. Bałam się nawet chodzić o pracy, bo wiedziałam, że kiedyś przyjdzie oddać tego „Hamleta” i prawdopodobnie znowu się spotkamy.

Tamtego dnia siedziałam za bibliotecznym biurkiem i myślałam. Amy układała książki w magazynie. Nagle drzwi się otworzyły i spełniły się moje obawy. Przyszedł.

- Cześć. – przywitałam się z nim oschle

- Cześć. - odpowiedział

Podszedł do mnie i odłożył książkę na biurko.

- [t.i.], proszę cię. – powiedział – Porozmawiaj ze mną. Jeden raz. Potem dam ci spokój i obiecuję, że nigdy więcej mnie już nie zobaczysz.

Przyjrzałam mu się badawczo.

- Kiedy? – zapytałam po chwili

- Choćby nawet teraz. Mam czas.

Rzuciłam okiem w stronę magazynu, w którym znajdowała się Amy.

- Poczekaj chwilę. – rzuciłam w jego stronę i poszłam do przyjaciółki – Amy?

- Tak?

- Mogłabym na chwilę wyjść? Mam coś do załatwienia.

- Jasne, idź.

- Dzięki. Za pół godziny będę z powrotem.

Ostatnio wpadłam na pomysł, żeby napisać imagina na podstawie piosenki i wtedy przypomniałam sobie o tej. No i tak to wyszło ;). Jest to coś całkowicie nowego, świeżego, pisanego wczoraj i dzisiaj. Czekam na komentarze. Wystarczy gwiazdka czy kropka. Po prostu jakiś znak, że ktoś to w ogóle czyta :). Kiedy następna część? Jeszcze zobaczymy...

P S Każdy, kto to przeczyta obowiązkowo zagląda tu ------>http://onedirection-imaginy-opowiadania.blogspot.com/