#7 Harry cz.4

- Mmm... - zamruczał mi do ucha.
Odwróciłam się w stronę Stylesa, jak się spodziewałam. I się nie pomyliłam.
- Czego tu? - warknęłam. - To damska szatnia, a ty dziewczyną nie jesteś, zdaje się. No, chyba że... - mój wzrok zjechał na jego krocze. - O czymś nie wiem.
Zaśmiał się.
- Wiesz o wszystkim.
- Więc czego tu?
- Oj, skarbie. Na pewno potrafisz być milsza.
- Nie dla ciebie - odburknęłam i odwróciłam się do niego plecami.
Wyjęłam z szafki bluzkę i założyłam ją. Ale on dalej stał za mną. Wręcz czułam jego irytującą obecność. Nie wytrzymałam. Odwróciłam się do niego przodem i zapytałam:
- Po co przylazłeś?
- Po twój numer - odpowiedział z uśmiechem.
Prychnęłam.
- Za marzenia nie karają.
Ponownie chciałam się odwrócić, ale on chwycił mnie za nadgarstek i obrócił w swoją stronę. Podniósł go do góry i zaczął ściskać. Próbowałam się wyrywać, ale bezskutecznie.
- Puszczaj, to boli!
- Posłuchaj, mała - powiedział ostro. - Mnie się tak po prostu nie ignoruje, jasne? Wiem, czego chcę i zawsze to dostaję, a teraz chcę ciebie i będziesz moja czy ci się to podoba, czy nie.
I wtedy puścił mój nadgarstek, a ja rozmasowałam go dłonią.
- Dupek - syknęłam i wyjęłam z szafki granatowe dżinsy. Założyłam je i wtedy poczułam jak jego ramiona ciasno obejmują mnie w pasie.
- Jeszcze zmienisz o mnie zdanie... - wymruczał mi do ucha, jego głos wibrował seksownie.
Nie! Do cholery, nie! Ja nie mam żadnych ciar! To czego się trzęsę jak idiotka?!
Wszystkie moje mięśnie drżały. Zacisnęłam dłonie w pięści, próbując je powstrzymać i wtedy znowu usłyszałam ten głos:
- Będę trzymał ramiona szeroko, bo wkrótce sama w nie wpadniesz, kochanie- powiedział, pocałował mnie w policzek i wypuścił z objęć.
- Spieprzaj - mruknęłam.
- To do zobaczenia na obiedzie, sąsiadko - rzucił na odchodne i wyszedł, a ja odwróciłam się i rzuciłam ręcznikiem w stronę wyjścia.
Po mojej głowie krążyły tak wulgarne epitety, że aż przykro powtarzać.

* * *

Wpadłam do domu, rozpakowałam torbę z basenu i opadłam na łóżko. Czułam się tak źle, że grypa żołądkowa wydawała się być przy tym błogim stanem. Uderzyłam twarzą w poduszkę, licząc na... No, właśnie. Na co? Że się obudzę, a to okaże się być tylko koszmarnym snem? Że stracę przytomność i ocknę się jak już będzie "po"? I nagle moje własne myśli trochę mnie uspokoiły:
Zaraz, zaraz! Przecież ona ma siostrę! Może ona jest normalna. A zresztą... jest jeszcze Jake. Dzięki Ci, Boże, za starszego brata!
Zwlokłam się z łóżka, bo zejście to to nie było na pewno i zeszłam na dół do kuchni.
- Pomóc ci w czymś? - zapytałam mamę, krzątającą się po pomieszczeniu.
- Tak, chodź. Pokroisz warzywa na sałatkę.
Rzuciłam się w wir kuchennych prac, które, o dziwo, nawet sprawiały mi przyjemność. Mogłam chociaż na chwilę zapomnieć o Stylesie.
Nagle mama spojrzała na zegarek. Wskazywał 13:58.
- O, kurczę! Już ta godzina! Idź się szykować. Dokończę sama - powiedziała i delikatnie wypchnęła mnie z pomieszczenia.
Już miałam wyjść, gdy...
-  Mamo?
- Tak?
- A gdzie Jake?
- Na treningu. Jutro ma jakiś ważny mecz. Na obiedzie go nie będzie, jeżeli o to ci chodzi. Ale idź już się szykować, bo o 16:00 mają przyjść.
Sytuacja była coraz mniej ciekawa. Gemma byłam moją ostatnią nadzieją.
- I to się nazywa braterskie wsparcie - westchnęłam sama do siebie. - Dzięki, Jake!
Poszłam do pokoju i podeszłam do mojej ogromnej szafy. Wybrałam szary sweterek z ćwiekami na ramionach, do tego czarne rurki i vansy tego samego koloru. Nie zamierzałam się stroić. Nie dla NIEGO. Wzięłam również czystą bieliznę i poszłam do łazienki.

* * *

Gotowa zeszłam na dół. Moje kasztanowe włosy luźno opadały na ramiona, a w powietrzu roznosił się delikatny zapach cynamonowych perfum. Wyglądałam korzystniej niż się spodziewałam i trochę mnie to niepokoiło.
Spojrzałam na rodziców. Tata siedział na kanapie w salonie, swoją postawą wyraźnie okazując niezadowolenie co do krzątaniny mamy, która patrzyła na stół i nerwowo liczyła coś na palcach. Usiadłam obok niego i w ciszy oglądaliśmy jakiś program przyrodniczy. Szczerze nienawidziłam takich właśnie programów, lecz w tamtym momencie byłam zbyt zdenerwowana, żeby sobie o tym przypomnieć.
Po chwili mama stwierdziła:
- No! Chyba wszystko gotowe!
Spojrzałam na zegarek. 15:42. Z nerwów zaczęłam wyłamywać sobie palce. Modliłam się w duchu, żeby Styles chociaż przy rodzicach zachował pozory i zachowywał się w miarę normalnie.
Jeżeli u niego to w ogóle możliwe - pomyślałam złośliwie.
Z zamyślenia wyrwał mnie dzwonek do drzwi.
- Otworzysz? - zapytał tata.
Rzuciłam mu błagalne spojrzenie.
- Muszę?
Westchnął i wstał z miejsca, a ja za nim, lecz przystanęłam w bezpiecznej odległości od drzwi. Wzięłam głęboki wdech. Serce łomotało mi w piersi jak oszalałe. Powoli zaczynało robić mi się słabo.

Nie wiem, czy mam coś do dodania. Mam nadzieję, że liczba komentarzy się utrzyma :). Następna część albo w niedzielę, albo w środę. Zależy od tego jak się postaracie ;) ♥