#7 Harry cz.5

Przywitanie upłynęło dość szybko. Pani Anna była doprawdy przemiłą osóbką, Pan Robin zresztą też. Gemma od razu wyściskała mnie serdecznie. A Styles... ten pajac udawał, że się w ogóle nie znamy! Podszedł do mnie i uścisnął moją dłoń, przyklejając przy tym do twarzy uśmieszek.
- Harry - przedstawił się i puścił do mnie oko.
- Kretyn - warknęłam i wyrwałam mu rękę.
Na szczęście dorośli byli zbyt zajęci sobą, żeby zauważyć tę szopkę.

-GODZINĘ PÓŹNIEJ-

Obiad trwał w najlepsze. Wszyscy rozmawiali oprócz mnie i niego. Nawet Gemma czasem zabierała głos. A ja siedziałam tak tylko i starałam się ignorować jego spojrzenie, które cały czas czułam na sobie. W końcu nie wytrzymałam. I gdyby wzrok mógł zabijać, to w tamtym momencie Styles z pewnością padłby trupem. Ale na tego kretyna to widocznie nie działało, bo on tylko uśmiechnął się szeroko, obnażając szereg idealnie białych zębów i pokazując dołeczki, za którymi z pewnością szalały dziesiątki naiwnych dziewczyn.
Ale co to, to nie! Ja nie będę następna!
Nagle poczułam szturchnięcie w ramię - znak od mamy, że pora sprzątać. Wstałyśmy z miejsca, Gemma, która dostała podobny od swojej - również. Pozbierałyśmy wszystko i zaniosłyśmy do kuchni.
- Dziękujemy, Gemmo - powiedziała mama. - Możesz wrócić do reszty. Ja i [t.i.] tylko poukładamy naczynia w zmywarce i zaraz do was dojdziemy.
Dziewczyna machnęła ręką.
- Niech Pani wraca do reszty. Chętnie pomogę [t.i.].
- Na pewno?
- Na pewno.
Mama wyszła z kuchni, a my zaczęłyśmy układać naczynia w zmywarce.
Nagle zapytała:
- Ty i Harry... znaliście się już wcześniej, prawda?
Zrobiłam zdziwioną minę.
- Skąd wiesz?
- Takie rzeczy się czuje. Więc po co ta szopka z przedstawianiem się?
- Bo twój brat to kretyn?! - uniosłam nieco głos.
Zaśmiała się.
- Wiem, wiem. Nie ty jedna masz z nim problem.
Uśmiechnęłam się do niej lekko i na chwilę zapadła cisza.
- Spodobałaś mu się - oznajmiła nagle.
Zaśmiałam się pod nosem.
No co ty!
- I zapewne... - kontynuowała. - Na każdym kroku daje ci to odczuć.
- Noo... - przeciągnęłam. - Od samego rana, gdy się pierwszy raz zobaczyliśmy.
- Rano widzieliście się pierwszy raz?
- Taak... A co?
- On cię widział wcześniej.
- Kiedy?
- W czwartek. Wyszłaś do skrzynki po listy. A potem jeszcze w piątek wieczorem. Ponoć zderzyliście się na chodniku.
Zamyśliłam się na chwilę.
A więc to był on?
- No - odpowiedziałam.
- [t.i.], on za tobą szaleje -  stwierdziła.
- Poważnie? - zapytałam z nutką ironii.
- Nie śmiej się, bo takie są fakty. Od czwartku, kiedy pierwszy raz cię zobaczył, cały czas gapi się przez okna w salonie, wychodzące na wasz dom, jakby czekał, żeby cię zobaczyć. Chciał się nawet ze mną zamienić pokojem, bo moje okna wychodzą na twoją sypialnię. Ale ja balkonu nie odpuszczę! - zaśmiała się. - Od piątku, gdy natknęliście się na siebie, cały czas mi o tobie mówi. Już sama mam go dość! Dzisiaj w łazience spędził więcej czasu niż ja. A to naprawdę trudne! A do tego... widziałam jak na ciebie patrzył przy obiedzie. To chyba o czymś świadczy. Takich odpałów, to on nie miał od podstawówki, gdy się starał o najpopularniejszą dziewczynę w szkole, a ta go odtrącała. Potem chodził z wieloma dziewczynami, ale nigdy się tak nie zachowywał. Do czwartku. [t.i.], on byłby na każde skinienie twojego palca, gdybyś tylko chciała, bo jest w tobie zakochany.
- Bez wzajemności! - odparowałam szybko.
Szturchnęła mnie łokciem w ramię.
- Weź, przestań, [t.i.]. Może się jeszcze do niego przekonasz? Byłabyś fajną bratową.
Uśmiechnęłam się do niej ciepło.
- Dzięki, ale to niemożliwe.
I wtedy po raz trzeci tego samego dnia usłyszałam:
- Jeszcze zobaczymy.
Co oni się zmówili do cholery czy jak?!
Wróciłyśmy do jadalni i wtedy po raz pierwszy przyjrzałam się Stylesowi trochę bliżej. Miał na sobie czarny, obcisły T-shirt i rurki tego samego koloru. Jego kasztanowe loczki tylko z pozoru były takie nieokiełznane. Widocznie włożył w tą fryzurę sporo czasu. I w ogóle... Nie oszukujmy się. Wyglądał jak młody bóg. Przyglądałam się właśnie jego tatuażom na lewym ramieniu, gdy nagle moje własne myśli brutalnie sprowadziły mnie na ziemię:
Ugh... [t.i.], ogarnij się! To, że jest przystojny nie oznacza, że przestał być dupkiem!
Nagle głos zabrała mama:
- [t.i.], Gemmo i Harry, może poszlibyście do ogrodu?
- Jasne, czemu nie? - odparłam zrezygnowana.
Wiedziałam, że z mamą nie ma co dyskutować. I wtedy napotkałam się ze zdziwiono-zadowolonym spojrzeniem Stylesa.
Szliśmy w stronę drzwi wyjściowych, gdy nagle usłyszałam jego niski, zachrypnięty głos przy uchu:
- A nie mówiłem? Sama wpadasz w moje ramiona.
- A nie mówiłam? Wydaje ci się, że wszystko kręci się wokół twojego nosa, a tak nie jest - odgryzłam się równie cicho.
Wyszliśmy na dwór i usiedliśmy na ławeczce w ogrodzie. Gemma w środku. Paplała jak najęta i byłam jej za to wdzięczna, bo jakoś nie miałam ochoty na konwersację. Lecz po jakiś dziesięciu minutach udała się do budynku w celu skorzystania z toalety i spełnił się mój najgorszy koszmar: ZOSTAŁAM Z NIM SAMA.

Przepraszam, nie mogłam się powstrzymać :D. Od tego gifa mam banana na twarzy jak stąd do Waszyngtonu ;D. Powiedzmy, że tak się cieszył Harry, że został sam na sam z [t.i.] :D.

Chyba nie mam Wam nic do przekazania. Może tylko tyle, że następna część w środę (no, chyba, że nie będzie komentarzy, w co wątpię ;)) i że bardzo Wam wszystkim dziękuję za wejścia i komentarze :*. Jesteście wspaniali! ♥