#9 Louis i Zayn cz.2 (ostatnia)

Chodziliśmy po galerii przez kilka godzin, szukając prezentu. Aż w końcu udało nam się wybrać coś odpowiedniego i wyszliśmy z budynku, a ja triumfalnie trzymałam w dłoni torebkę z książką obyczajową i małym obrazkiem z namalowanym bukietem kwiatów.
Postanowiliśmy udać się na lody i 15 minut później siedzieliśmy na ławce w parku z dwoma cytrynowymi rożkami w dłoniach. Zayn je wybrał. Czy była to jakaś aluzja do mojej sukienki? Nie wiem.
- Aż mi trochę głupio - odezwałam się po chwili.
- Dlaczego?
- Bo my tak sobie jemy lody na ławce w parku, a Lou tam leży i się męczy. Przez trzy dni nic nie przełknie, a następny tydzień spędzi w łóżku.
- To nie nasza wina - stwierdził. - Sam się uparł, żebyśmy poszli.
- Wiem, wiem... - westchnęłam.
Siedzieliśmy tak na ławce i rozmawialiśmy. Fajnie nam się ze sobą gadało. W ogóle... Zayn był fajny. Taki... opiekuńczy, miły... i do tego przystojny...  [t.i.], dość! Nie rozpędzaj się!
Po pół godziny wróciliśmy do domu Louisa. Zajrzałam do niego, ale spał, więc grzecznie skierowałam swe kroki w stronę drzwi. Zayn mnie odprowadził.
- Także tego... - wybąkałam. - Dziękuję za pomoc - powiedziałam i nieco uniosłam torebkę z prezentem.
- Nie ma za co - odpowiedział i nagle zrobił kilka kroków w moją stronę. Gdy był już dostatecznie blisko, objął mnie w talii i przyciągnął do siebie, a ja, nie myśląc logicznie, po prostu mu się poddałam. A on przyłożył palec wskazujący do mojego policzka i zaczął nim wodzić po twarzy. Dzielnie patrzyłam mu w oczy, walcząc z pragnieniem przymknięcia powiek. Nagle usłyszeliśmy czyjeś kroki w korytarzu i odsunęliśmy się od siebie.
- To cześć - rzuciłam i wyszłam, nie oglądając się za siebie.
Szłam tak ulicami Doncaster i cały czas o nim myślałam. Zawrócił mi w głowie, nie da się ukryć.

* * *

Spędzaliśmy z Zaynem sporo czasu razem. Stawaliśmy się sobie coraz bliżsi. Lecz czy byliśmy parą? Trudno stwierdzić. Z pewnością zachowywaliśmy się jak para. Całowaliśmy, przytulaliśmy, obściskiwaliśmy, rozmawialiśmy. Lecz, mimo że ja myślałam o nim w kategoriach chłopaka, on ani razu nie nazwał mnie swoją dziewczyną. Nie przeszkadzało mi to zbytnio, bo zwyczajnie cieszyłam się tym, że mam go przy sobie, dlatego że się w nim zakochałam.
Lecz im bliżej byłam z Zaynem, tym bardziej czułam, jak tracę Louisa, który nagle zrobił się opryskliwy i ironiczny. Z każdym dniem czuł się coraz lepiej i z każdym dniem nasze stosunki były gorsze. Nie rozumiałam tego. Przecież, przynajmniej teoretycznie, między nami się nic nie zmieniło. Raz nawet zaczęłam się zastanawiać, czy to nie przez mój "związek" z Zaynem, lecz szybko odpędziłam tę myśl, bo przecież nie powiedzieliśmy mu o nas. Chociaż... Na pewno widział, że spędzamy ze sobą dużo czasu... Ale zaraz, zaraz! Że niby Louis miałby być o mnie zazdrosny? Bez przesady!
Aż w końcu wyzdrowiał i jakimś cudem udało nam się wyciągnąć go na imprezę z tej okazji. Lecz gdy tylko weszliśmy do klubu, Zayn gdzieś zniknął z jakąś długonogą blondyną. Byłam wściekła. Podeszłam do baru i po kilku głębszych weszłam z Lou na parkiet. Tańczyliśmy i tańczyliśmy. Nagle zauważyłam Zayna z tą długonogą lafiryndą przy barze. Szepnął jej coś na ucho i po chwili wyszli z klubu.
Nagle Lou zapytał:
- [t.i.]?
- Tak?
- Między tobą a Zaynem coś jest?
- Nie.
Już nie - poprawiłam w myślach.
Nie mogłam. Musiałam wyjść.
- Louis, chodźmy stąd - powiedziałam starając się przekrzyczeć hałas, jaki panował w klubie.
- Na pewno?
Skinęłam głową.
Wyszliśmy, a ja od razu zaciągnęłam się świeżym powietrzem.
- Odprowadzisz mnie do domu? - zapytałam.
- Tak, jasne.
Szliśmy w nieco krępującej ciszy. Ale nie przejęłam się tym. Marzyłam tylko o jednym: znaleźć się w domu i wypłakać się w poduszkę. Złość na Zayna z każdą sekundą przeradzała się w żal i rozgoryczenie.
15 minut później stanęliśmy pod drzwiami mojego mieszkania.
- Dziękuję, Louis - powiedziałam i spróbowałam się uśmiechnąć, ale byłam zbyt kiepską aktorką, żeby mogło mi wyjść coś lepszego niż dziwny grymas.
- Coś się stało, [t.i.]? - zapytał z zatroskaną miną.
- Nie, nic - zaprzeczyłam.
- Na pewno? - zapytał i zaczął się do mnie zbliżać.
- Na pewno.
Nagle przycisnął mnie ciałem do drzwi.
- [t.i.], ja... muszę ci coś powiedzieć.
- Słucham.
- A zresztą...
Pochylił się nade mną i złączył nasze wargi w namiętnym, pełnym pasji pocałunku, który ja odwzajemniłam. Kontynuowałam tą grę i odkluczyłam drzwi do mieszkania. Weszliśmy do środka i zaczęliśmy iść w stronę sypialni, po drodze pozbawiając się kolejnych części garderoby.
Nie wiem, co mną wtedy kierowało. Alkohol, który szumiał w uszach czy złość na Zayna?

* * *

Obudziłam się i nagle poczułam przyjemne ciepło tuż obok siebie. Po chwili spostrzegłam, że leżę na klatce piersiowej Louisa i gwałtownie odsunęłam się od chłopaka. Usiadłam na łóżku i nagle zorientowałam się w sytuacji:
[t.i.], jesteś cholerną idiotką. Przespałaś się ze swoim najlepszym przyjacielem.
Rozpłakałam się.
Nagle usłyszałam głos Louisa za plecami:
- [t.i.]? Co się stało? - zapytał i objął mnie ramieniem, przygarniając do siebie.
- Louis, przepraszam... Ja... Tak strasznie cię przepraszam... - łkałam.
- Ale o co chodzi? [t.i.] , powiedz o co chodzi!
- Louis... ja... byłam pijana... i... nie chciałam... cię zranić... Przepraszam...
Nagle się ode mnie odsunął.
- Jak to mam rozumieć? - zapytał z bólem. - Czyli, że... to dla ciebie nic nie znaczyło, tak? Powiedz!
- Przepraszam...
- Cholera, byłem idiotą. - Wstał z łóżka i zaczął się ubierać. - To ja cię przepraszam. Cholernie cię przepraszam, bo myślałem, że może... Zresztą. Nieważne. Przepraszam.
Wyszedł z sypialni, a ja zalałam się łzami.

I w ten oto sposób zraniłam dwóch najważniejszych mężczyzn w moim życiu. Straciłam ich. Oboje. A teraz zostanę sama. I nikt mnie nie będzie żałował. Bo nikogo już nie mam...

I kto by się spodziewał takiego zakończenia? Ja nie. W oryginale (w mojej głowie, znaczy się) ten imagin wyglądał inaczej. A przede wszystkim: dobrze się kończył. W sumie, to można by tu jeszcze coś wymyślić, ale może lepiej nie. Niech zostanie taki, jaki jest (czyli DO NICZEGO). I jeżeli pierwsza część to była porażka, to to była GIGAporażka. A od wczoraj mam przez Was depresję. Mówiłam, żeby nie zaprzeczać.

A tak na poważnie, to sądzę, że ta część jest beznadziejna świetna.

I co? Wcale nie narzekam. ;p

A teraz tak całkiem serio. Cieszę się, że pierwsza część tego imagina przypadła Wam do gustu bardziej niż mi ;). Następny będzie Zayn i już nie będę tak narzekać, bo jestem z niego nawet zadowolona. :)

Dziękuję Wam za wszystko (a przede wszystkim za to, że mnie nie zostawiliście po tej porażce, jaką Wam wczoraj i dzisiaj zafundowałam). Wy jesteście wspaniali, a ja mam nadzieję, że Was więcej nie zawiodę. ♥

P S Chyba nie muszę przypominać zasady? :)