#7 Harry cz.6

Z dedykacją dla mojej mamy.
Po pierwsze za to, że jest. ♥
Po drugie za to, że mnie wczoraj pięknie inwokacji nauczyła. ♥
A po trzecie, bo występuje w tej części. ;)


Przymknęłam powieki i skupiłam się na szumie liści. Nagle ławka się podniosła, by po chwili ponownie ugiąć się pod ciężarem, a wiatr przyniósł ze sobą mocny zapach jego perfum, który od razu uderzył mi do głowy. Zrozumiałam to jako jedno: PRZYSUNĄŁ SIĘ DO MNIE.
- Nawet nie próbuj - powiedziałam wrogo.
- Ale czego?
Otworzyłam oczy.
- Tego, co chciałeś zrobić.
- A skąd wiesz, co chciałem zrobić? - zaśmiał się.
- Nie wiem, ale raczej nic dobrego.
- Zależy, co ty rozumiesz pod pojęciem "dobrego"... - powiedział cicho i położył mi dłoń na kolanie.
- Nie dotykaj mnie - warknęłam.
- Dlaczego? - zapytał i zaczął ją przesuwać w górę.
- Bo nie chcę.
- Chcesz, chcesz.
- Nie chcę.
Na dowód wstałam z miejsca i stanęłam plecami do niego w pewnej odległości od ławki.
- Mogę ci zadać jedno pytanie? - odezwał się po chwili.
Stanęłam twarzą do niego.
- A potrafisz to zrobić bezdotykowo?
- Za co tak mnie nienawidzisz?
Po poważnym wyrazie jego twarz można było wywnioskować, że oczekuje szczerej odpowiedzi. I taka też ona była.
- Jesteś rozpieszczonym egocentrykiem. Uważasz się za pępek świata i wydaje ci się, że ludzie wokół ciebie są tylko laleczkami w twoim pieprzonym teatrzyku. Ale ja nie będę, rozumiesz? Nie będę twoją kolejną zabaweczką! Nie będę tańczyć jak mi zagrasz!
Zamyślił się.
- Co mam zrobić, żeby cię do siebie przekonać? - zapytał po chwili.
- Nic, bo ja nie chcę się do ciebie przekonywać.
Wstał z miejsca.
- Nie zbliżaj się do mnie - powiedziałam.
- Dlaczego?
- Bo zacznę krzyczeć.
Zaśmiał się.
- Taak...? A co... gdybym zrobił tak?
Podbiegł do mnie i szybkim ruchem zatkał usta dłonią. Wystraszyłam się. Serce zaczęło mi łomotać w piersi, źrenice powiększyły się.
- Nie bój się, [t.i.] - powiedział mi na ucho. - Nie zrobię ci krzywdy.
Próbowałam ugryźć go w rękę, ale bez efektu.
- Zostaw mnie - powiedziałam albo raczej próbowałam powiedzieć.
I wtedy na szczęście z domu wyszła Gemma i ten palant odsunął się ode mnie, a ona obrzuciła nas uważnym wzrokiem.
- W czymś przeszkodziłam?
- W zasadzie, to t... - próbował odpowiedzieć, ale mu nie pozwoliłam:
- Nie.
- To tak czy nie? - zapytała zdezorientowana.
- Tak./Nie. - odpowiedzieliśmy równocześnie.
- Okej... O nic więcej nie pytam.

-WIECZOREM-

Cały czas o nim myślałam, chociaż dobrze wiedziałam, że nie powinnam. Miałam totalny mętlik. Po mojej głowie bez przerwy krążyły słowa Gemmy: "[t.i.], on byłby na każde skinienie twojego palca, gdybyś tylko chciała, bo jest w tobie zakochany."
Prychnęłam w ciszy swojego pokoju.
- Zakochany? Chce mnie poderwać i tyle - powiedziałam sama do siebie.
I wtedy do sypialni weszła mama i usiadła na łóżku.
- I co, córeczko? Co sądzisz o naszych nowych sąsiadach?
- W większości są spoko - odpowiedziałam szczerze.
- Co to znaczy "w większości"?
- Że jest wyjątek.
- Jaki?
- Nieważne, mamo.
- Dla mnie tak. Powiedz.
- Po prostu jest ktoś, kto mnie irytuje i tyle.
- Harry? - domyśliła się.
- No.
- Wpadłaś mu w oko - stwierdziła.
- No i co?
- [t.i.], ja wiem, że sprawa Matthew jest dość świeża, ale może...
- Nie, mamo. Nie ma mowy.
- Ale, córeczko. Zrozum, to, że zawiodłaś się na jedynym facecie nie znaczy, że...
- "Zawiodłaś"?! - uniosłam nieco głos. - Mamo, co ty mówisz?! Popatrz, co on ze mną zrobił!
Wyciągnęłam w jej stronę zabliźniony nadgarstek.
- Córeczko... - jęknęła. - Harry nie jest taki.
- A skąd wiesz? Nie znasz go.
- Ty też go nie znasz. I nawet nie chcesz poznać, a możliwe, że byłabyś z nim szczęśliwa.
- Mamo, nie. Nie chcę. I nawet nie próbuj mnie przekonywać. Szczerze, to wolę już wieść nudne, jałowe życie starej panny niż ryzykować, a potem cierpieć.
Pogłaskała mnie po policzku.
- Przykro mi, [t.i.]. Tak strasznie mi przykro. To moja wina. Mogłam do tego nie dopuścić.
W jej oczach zebrały łzy. Usiadłam na łóżku i przytuliłam ją.
- Mamo, obie dobrze wiemy, że to nie była twoja wina. To ja się dałam... omotać. Nie przejmuj się. To nic.

Kiedy następna część? Nie podaję konkretnego terminu, bo znając Patrycję i jej dar przekonywania, to i tak dodam wcześniej niż zamierzałam ♥ ;).

P S Kto zauważył, że tyle się działo, że 5 części zajęło mi opisanie samej niedzieli? ;)